سیصد و سیزده فدائی منجی انسانهایی هستند حلال زاده، با تربیتی درست، با ایمانی استوار چون کوه، دارای کسب حلال و گوش،چشم،زبان،شکم و دامن پاک
شیخ طوسى علیه الرحمه در کتاب امالى نقل کرده است که موسى بن عبد العزیز گفت: یوحناى طبیب نصرانى مرا ملاقات کرد و گفت: به حق پیغمبرت و دینت تو را سوگند مىدهم، بگو کیست آن کسى که مردم به زیارتش در ناحیه قصر ابن هبیره (کربلا) مىروند؟ آیا از اصحاب پیغمبر شما است؟
گفتم: نه، او امام حسین علیه السّلام پسر دختر پیغمبر ما است. به من بگو چرا این سؤال را کردى؟ گفت: دراینباره خبر غریبى دارم.
به گزارش گناه شناسی به نقل از کتاب گناهان کبیره شهید دستغیب ره: آنچه از خاک اطراف قبر شریف حضرت ابا عبد اللّه الحسین علیه السّلام تا یک میل یا چهار میل یا چهار فرسنگ، به عنوان تبرک یعنى به قصد استشفاء به آن یا سجده کردن بر آن و غیر این از سایر خواص و آثار آن برداشته مى‌شود، لزوم احترام و حرمت هتک آن نزد جمیع شیعیان از بدیهیات است و بزرگ بودن گناه اهانت و هتک آن، ارتکازى همه است به طورى که یقین مى‌شود که زمان حضرت سجاد علیه السّلام تا این زمان چنین بوده است.
و نیز هتک تربت، هتک صاحب قبر است و کبیره بودن گناه هتک امام علیه السّلام ضرورى است.
شاید افراد ظاهربین هنگامى که به روایات تکاندهنده در باب ریا نگاه مى‌کنند از عظمت گناه ریا و آثار وحشتناک آن در شگفتى فرو روند و تصوّرشان این باشد که اگر عمل انسان خوب باشد چه فرق مى‌کند که نیّت او هر چه مى‌خواهد باشد. فرض کنید انسانى براى رفاه مردم؛ بیمارستان، مسجد، جادّه و پل یا مانند اینها بسازد، نیّتش هرچه باشد بالاخره عمل او نیکو است، به فرض که قصدش ریاکارى باشد خدمت او به مردم در جاى خود ثابت است. بگذاریم مردم کار خیر و خدمت کنند نیّتشان هر چه مى‌خواهد باشد.
ولى این اشتباه بسیار بزرگى است؛ زیرا اوّلاً، هر عملى داراى دو نوع تأثیر است: تأثیرى در خود انسان مى‌گذارد، و تأثیرى در بیرون. ریاکار با عمل خود درون خود را ویران مى‌سازد و از مقام والاى توحید دور مى‌شود و در قعر درّه شرک پرتاب مى‌گردد؛ مردم را وسیله عزّت و احترام خود مى‌بیند و قدرت خدا را به دست فراموشى مى‌سپارد و این ریاکارى که نوعى بت پرستى است سر از مفاسد بیشمار اخلاقى در مى‌آورد.
خداوند توبه صاحب بدعت را هرگز نمى پذیرد! عرض کردند یا رسول الله چگونه چنین چیزى ممکن است؟ فرمود: به خاطر این که محبّت آن بدعت در اعماق دلش جاى گرفته است .
(ان الله لا یغفر ان یشرک به ویغفر ما دون ذلک لمن یشاء ومن یشرک بالله فقد افتری اثما عظیما)[i]
همانا خداوند کسی را که به ذات اوشریک آورد نمی بخشد وغیر ازاین اگرگناهی باشد آن رابنا بر مشیت خود می بخشد. هرکس که به خدا شریک سازد، همانا که اوگناه بزرگی کرده وبه خدا افتراء زده است.
طراح و مدیر سایت:سید محمد علوی زاده
کپی برداری از مطالب با ذکر منبع و افزودن لینکش سایت باعث امتنان و مسرت است و بدون آن بلامانع.
