اگر کسی هر قدر هم معصیت کرده باشد، نباید از رحمت الهی مأیوس شود و احساس کند که خدا دیگر هرگز او را نخواهد بخشید. هرکس این حالت یأس را داشته باشد، باید بداند که علاوه بر معصیت‌هایی که انجام داده، گرفتار معصیتِ کبیرة دیگری است که «یأسِ از روح الله» نامیده می‌شود.
خدای مهربان هرگز به کسی اجازة مأیوس شدن از رحمتش را نداده است. این حیله و نیرنگِ شیطان است که انسانهای گرفتارِ گناه را، از آمرزش الهی مایوس کند، تا آنها هرگز رو به سوی توبه نیاورند. انسانِ گنهکار، به هر اندازه که بار گناه داشته باشد، درِ توبه و بازگشت به سوی خدا برای او باز است.
خدایِ مهربان بر کسی که حقیقتاً توبه می‌کند و اراده و عزم می‌کند که هرگز گناه انجام ندهد، به دیدة رحمت و آمرزش و اغماض می‌نگرد و گذشته‌های او را می‌بخشد و این اثرِ توبه است. خداوند اهل توبه را هرگز از رحمت خود مأیوس نمی‌کند.
این امرِ خدای مهربان به رسول ـ صلّی الله علیه و آله ـ خویش است که، ای رسول:
« قُلْ یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ»[1]
بگو ای بندگان من که (با انجام گناه) بر نفس خود ستم کرده‌اید، از رحمت الهی مأیوس نباشید، به یقین خدا تمامی گناهان را می‌آمرزد. بی‌تردید خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. و ادامه می‌دهد:
« وَ أَنِیبُوا إِلى رَبِّکُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ الْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ»[2]
به سوی خدا بازگردید «توبه کنید» و تسلیم او باشید قبل از اینکه عذاب بر شما بیاید. پس در آن هنگام یاری نخواهید شد.
پس اینک بجاست دست نیاز، به درگاهش برآریم و عرضه داریم:
ای دریای مهر،
ای که یأس از رحمت خود را بر بندگان حرام کردی،
ای که رحمتت بر غضبت پیشی گرفته است،
ای خطا پوش، ای توبه پذیر، ای مهربان:
«گناهانمان ببخش، خطاهامان نادیده گیر، توبه‌مان پذیرا باش.»
«ما را کمک کن که دیگر هرگز گناه نکنیم.»
«ای آنکه تمامی توفیق از توست».
--------------------
[1]. قرآن کریم، سورة زُمَر، آیة 53.
[2]. قرآن کریم، سورة زُمَر، آیة 54.
