به‌موجب تأثیرپذیری افراد جامعه از واکنش‌های سیاسی، زمانی که یک فرد با موجودیت سیاسی حاکم مخالف باشد، یا بخشی از عمل کرد آن را نپسندد و از سوی دیگر، نتواند به واکنش ستیزه جویانه و خصمانه دست بزند، مخالفت خود را در رفتارهای اجتماعی ظاهر می‌کند. ازاین‌رو اگر حاکمیت سیاسی و اجتماعی با اهل دین و مذهب باشد، او می‌کوشد هر چه نشان از دین و مذهب دارد را، از خود دور سازد و علیه آن موضع‌گیری نماید.[1]

ازاین‌رو می‌توان گفت که ناهنجاری‌هایی مانند بی‌حجابی، چشم‌چرانی، اصرار برای آزاد شدن حضور بانوان در ورزشگاه‌ها، تقلید از فرهنگ غربی مثل نگهداری سگ درون منزل، سگ بازی، پوشیدن لباس‌های غربی، ریش‌تراشی و … می‌تواند به نوعی اعتراض به وضع موجود و لجاجت با حاکمیت باشد.

و بعضا در پشت پرده این بی حجابی ها و رفتارهای اعتراض آمیز، سیاستمداران مخالف نظام اسلامی هستند که افراد را به عنوان آلت دست به میدان مبارزه و اعتراض می کشانند و آنان را در برابر نظام قرار می دهند.

[1]. برگرفته‌شده از جلوه‌نمایی زنان و نگاه مردان، ص 48.

یکی از اصلی‌ترین علل شیوع بی‌حجابی و بی‌بندوباری در جامعه توطئه و تهاجم فرهنگی ابرقدرت‌ها و استعمارگران است. آن‌ها دقیقاً همان کاری را می‌خواهند با ایران بکنند که با کشور اسلامی آندلس در قلب اروپای چند صد سال پیش انجام دادند که از آن به پروژه اندلسیزاسیون تعبیر می‌شود.

پروژه اندلسیزاسیون نوعی از براندازی نرم است که از طریق تضعیف و جایگزینی باورها و ارزش‌ها، استحاله فرهنگی و فساد اقتصادی، پروژه ناکارآمد سازی و فروپاشی نظام سیاسی به نتیجه می‌رسد.

وقتی‌که مردم جامعه‌ای، فکر و ذهنشان به تجمل‌گرایی، مدپرستی، خودنمایی، فخرفروشی، چشم‌چرانی، شهوت‌رانی و سایر مفاسد اخلاقی باشد به‌مرور اعتقادات دینی، غیرت و تعصبات وطن پرستانه در آن‌ها از بین می‌رود و درنهایت جامعه از درون تهی شده و توان مقاومت در برابر تهدیدات خارجی از مردم گرفته می‌شود و طعمه مناسبی می‌شود برای استعمار و استثمار استعمارگران.

شواهد بسیار زیادی مبنی بر دست داشتن دشمنان در بروز این پدیده در ایران وجود دارد؛ از جمله اینکه مارتین ایندک – نظریه‌پرداز صهیونیست آمریکایی – گفته است:

«ما دیگر نمی‌توانیم در ایران روی تحریکات دانش جویی حساب کنیم و دیگر نمی‌شود دانش جویان را به خیابان‌ها بیاوریم.

پروژه فعلی ما این است که حجاب را از زنان ایران بگیریم. زنان بی‌حجاب علامت مخالفت با حکومت دینی ایران خواهند شد.»[1]

[1]. هفته‌نامه پرتو، 16 دی‌ماه 81، شماره 162، ص 2.

شاید برای شما هم این سؤال پیش آمده باشد که آیا با ازدواج همه انحرافات جنسی برطرف می‌شود؟ آیا کسی که ازدواج کرده دیگر به دنبال انحرافات جنسی نمی‌رود؟

پاسخ:

واقعیت این است که ازدواج افراد باتقوا را از خطر گناه نجات می‌دهد ولی اگر افراد متأهل حرمت‌ها را حفظ نکند، مراقبت چشم و گوش و زبان و اندیشه و کیفیت پوشش خود نباشد و از خلوت و اختلاط و معاشرت با نامحرمان پرهیز نکند نه‌تنها ازدواج آن‌ها از جهت محافظت از ارتکاب گناه فایده‌ای ندارد بلکه ممکن است سکوی پرتاب آنان به‌سوی فساد، فحشاء و خیانت باشد چراکه به‌قول‌معروف بعد از ازدواج چشم و گوششان بازتر شده است و این واقعیتی است که همه متأهلین بدان اذعان دارند و طبق آمارهایی هم که وجود دارد فساد و فحشاء در بین متأهلین کم نیست.

پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم درباره ازدواج می‌فرمایند:

«مَن تَزَوَّجَ فقد أحرَزَ نِصفَ دِینِهِ، فَلْیتَّقِ اللّهَ فی النِّصفَ الباقی؛

هرگاه کسی ازدواج کند، نصف دینش را کامل کرده است و برای (حفظ) نصف دیگر باید تقوای خدا پیشه کند.»[1]

فرمایش حضرت به این معنا نیست که هرکسی که ازدواج کرد نصف دینش را تکوینا کامل کرده است بلکه به این معناست که ازدواج می‌تواند اسباب حفظ دین مؤمن را فراهم کند. لذا اگر کسی بعد از ازدواج تقوا و حیا نداشته باشد، ممکن است دین و ایمانش را هم از دست بدهد.

[1]. میزان الحکمه، ج‏5، ص: 83، حدیث 8007.

مرد باغیرت کسی است که نه به حرم و حریم دیگری وارد می‌شود و نه اجازه می‌دهد که شخصی دیگر به حریم و حرم او وارد شود. یعنی نه ظالم است و نه مظلوم! لذا حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمایند:

«مَا زَنَی غَیُورٌ قَطُّ؛ انسان باغیرت، هرگز زنا نمی‌کند».[1]

امام صادق علیه‌السلام هم این‌چنین هشدار می‌دهند:

«امَا یَخْشَی الَّذِینَ یَنْظُرُونَ فِی ادْبَارِ النِّساءِ انْ یَبْتَلُوا بِذلِکَ فِی نِسَائِهِمْ؛ آیا کسانی که به پشت زنان می‌نگرند (چشمشان به دنبال ناموس مردم است)، نمی‌ترسند که زنانشان هم به این نگاه‌های آلوده مبتلا شوند؟! (دیگران به زنان آنان نگاه کنند).»[2]

یعنی می‌خواهند بفرمایند که:

1. نگاه به ناموس مردم، وارد شدن به حریم دیگران است و اگر غیرت داری به حریم دیگران وارد نشو.
2. هر کس به حریم دیگران وارد شد، قانون طبیعت این است که به حریمش وارد می‌شوند و ورود شخص به حریم دیگران مساوی است با ورود دیگران به حریم آن شخص.

هر که باشد نظرش در پیِ ناموس کسان

 پیِ ناموسِ وی اُفتد نظر بُلهوسان

[1]. شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی‌الحدید، ج 19، ص 211.

[2]. الکافی، ج 5، ص 553.

لحن، آهنگ، محتوا و نحوه چینش کلمات باید طوری نباشد که موجب تحریک یا طمع در نامحرمان شود

خداوند متعال در مورد آهنگ و لحن گفتگو با نامحرمان خطاب به زنان می‌فرمایند:

«…فَلا تَخْضَعنَ بِالْقَولِ فَیطْمَعَ الذّی فی قَلبهِ مَرَضٌ؛ پس (به هنگام صحبت کردن با نامحرم) با ناز و عشوه و خضوع سخن نگویید تا آن‌کسی که در دلش مرض دارد (تحریک نشده و) نسبت به شما طمع بورزد» [1]

نحوه چینش کلمات و حرف زدن دختر حضرت شعیب علیه اسلام با حضرت موسی علیه‌السلام الگوی مناسبی برای زنان مؤمن است. که چطور حرف بزنند تا نامحرمان را به خیالات واهی نیندازند.

بعدازاینکه حضرت موسی علیه‌السلام به دختران شعیب در آب دادن گوسفندان کمک کرد، حضرت شعیب علیه‌السلام پیامی را به‌وسیله یکی از دخترانش به حضرت موسی علیه‌السلام پیامی فرستاد.

دختر شعیب پیام را این‌گونه رساند:

«قَالَتْ إِنَّ أَبِی یدْعُوک لِیجْزِیک أَجْرَ مَا سَقَیتَ لَناَ؛ پدرم شمارا فرامی‌خواند تا برای آب دادن به گوسفندان ما، پاداشت دهد»[2]

درحالی‌که می‌توانست بگوید: «به خانه ما بیا! پدرم با شما کار دارد!»

اما این‌چنین نگفت چراکه ممکن است در ذهن جوان نامحرم، افکار ناروا خطور کند و گمان ببرد که این دعوت از سوی دختر بوده است بلکه می‌گوید: «پدرم تو را دعوت کرده است» و همچنین علت دعوت پدر را هم توضیح می‌دهد تا فکری بدی به ذهن جوان خطور نکند.

[1]. احزاب آیه 32.

[2]. قصص آیه ۲۵.

به نظر برخی از روان‌شناسان چشم چرانی یک بیماری روانی است:

«محرومیت‌های جنسی سبب می‌شود که «لی‌بیدو» در اعصاب چشم متمرکز شود، با این تمرکز، بَستِگی عصبِ چشم با اعصاب جنسی توسعه یافته و شخص از چشم‌چرانی لذت می‌برد و از دیدن اندام برهنه تحریک می‌شود و این تحریک برای شخص بیمار، همان لذت آمیزش جنسی را در فرد معمولی دارد.»[1]

درجایی دیگر بیان شده است که:

«غالباً چشم چرانی در مردها زیادتر دیده می‌شود و بیماری «سادیسم» را به وجود می‌آورد و در زن‌ها، غالباً خودنمایی است که بیماری «مازوشیسم» را به وجود می‌آورد.»[2]

چشم چرانی نه‌تنها یک بیماری روانی است بلکه منشا بسیاری دیگر از بیماری‌های جسمی و روانی است:

«چشم چرانی، سبب درشتی چشم، ضعف اعصاب و روان، بی‌خوابی، کم خوابی، بی‌اشتهایی، خیال پردازی واهی، تشویش ذهن و … می‌شود.»[3]

در حدیثی شریف امام صادق (علیه السلام) چشم چرانی را عامل افسردگی و حسرت طولانی می‌دانند:

«کَم مِن نَظرَهٍ أورَثَت حَسرَهً طَویلَهً؛ و چه بسیار نگاه‌هایی که حسرت‌های طولانی را در بر خواهد داشت.»[4]

در قرآن کریم هم ازاین‌گونه افراد به کسانی که در قلوبشان مرض است، تعبیر شده است:

«فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذی فی‏ قَلْبِهِ مَرَضٌ؛ پس با گفتارتان ناز و عشوه مریزید تا کسی که در دل او مرض است ( در شما ) طمع ورزد.»[5]

[1]. طب روحانی، ص 258، عبدالکریم بی‌آزار شیرازی.

[2]. برگرفته‌شده از مسائل درمانی و طب روحانی، عبدالکریم بی‌آزار شیرازی، ج 3، ص 258.

[3]. آموزه‌های تندرستی در قرآن، حسن رضا رضایی، عطرآگین، چ 1، 1384، ص 84.

[4]. الکافی: 5/ 559/ 12.

[5] . احزاب: 32.

در روایتی از حضرت عیسی (علیه السلام) آمده است که:

«اگر با نگاه شهوت‌آلود به زنی تماشا کنی همان وقت در دلت با او زنا کرده‌ای!»[1]

در روایتی دیگر حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم نگاه آلوده را زنای چشم معرفی کرده است:

«ِکلِّ عُضوٍ مِنْ ابْنِ آدمَ حَظٌّ مِنَ الزِّنا: اَلْعَینُ زِناها النَّظَرُ؛ برای هر عضوی از بدن انسان، بهره‌ای از زنا دارد و زنای چشم، چشم‌چرانی و نگاه آلوده است.»[2]

جالب اینجاست که روانشناسان هم زنای چشم را تأیید کرده‌اند:

«شخص از چشم‌چرانی لذت می‌برد و از دیدن اندام برهنه تحریک می‌شود و این تحریک برای شخص بیمار (چشم‌چران)، همان لذت آمیزش جنسی را در فرد معمولی دارد.»[3]

لذا چشم‌چرانی از نظر اسلام حرام است و عذاب دردناکی در انتظار چشم‌چران خواهد بود که البته این عذاب انعکاس و تجسم خود عمل در عالم معاد است.

حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم در این باره می فرمایند:

«کسی که چشمانش را از نگاه به نامحرم پر کند، روز قیامت، خداوند میخ‌های آتشین بر چشمانش فرو می کند و آنها را از آتش پر کند، تا وقتی‌که به‌حساب مردم رسیدگی کند، سپس امر می‌شود که او را به جهنم ببرند؛ مَنْ ملأ عَینَیهِ مِنِ امْرَأَهٍ حَراماً حَشاهُما اللهُ عَزَّ وَجَلَّ یوْمَ القِیامَهِ بِمَسامیرَ مِنْ نارٍ وَحَشاهُما ناراً حَتّی یقْضِی بَینَ‌ النّاسِ ثُمَّ یؤمَرُ بِه اِلَی النّارِ»[4]

[1]. ا انجیل متی، 5 / 27 / 28.

[2]. میزان الحکمه، ج‏12، ص: 237، ح 20315.

[3]. طب روحانی، ص 258، عبدالکریم بی‌آزار شیرازی.

[4] . ثواب الاعمال، ص 338.