روزى امام حسین علیه السلام و امام حسن علیه السلام در ایام طفولیت مردى را دیدند که اشتباه وضوء مى گرفت؛ جای تردید نبود؛ تعلیم مسائل و ارشاد جاهل واجب است و باید وضوی صحیح را به پیرمرد یاد داد. اما اگر مستقیما به او گفته شود وضوی تو صحیح نیست، گذشته از اینکه موجب رنجش خاطر او می شود، برای همیشه خاطرۀ تلخی از وضو خواهد داشت. به علاوه ، از کجا که او این تذکر را برای خود تحقیر تلقی نکند و یکباره روی دندۀ لجبازی نیفتد و هیچ وقت زیر بار نرود.
از اینرو شروع به کشمکش ظاهرى نموده و هر یک به دیگرى گفت : تو وضو را به نیکى انجام نمى دهى .
بدینگونه توجه پیرمرد را به خود جلب نموده و گفتند:
اى پیرمرد! هر یک از ما وضو مى گیریم و تو داورى کن .
پس از آنکه هر دو وضو گرفتند، پیرمرد که متوجه اشتباه خود شده بود، گفت :
وضوى شما درست است ولیکن این پیرمرد نادان تاکنون درست وضو نمى گرفت و اکنون آنرا از شما آموخت و به برکت و دلسوزى شما بر امت جد بزرگوارتان ، از اشتباه خود توبه کردم .(1)
عن ابی عبدالله (علیه السّلام) قال :
احب اخوانی الی من اهدی الی عیوبی(2) .
امام صادق (علیه السّلام) فرمود :
بهترین برادرانم نزد من کسی است که عیوب مرا به من اهدا نماید .
1- بحار الانوار 43/319، مناقب ابن شهر آشوب 3/168.
- چهارشنبه ۶ آبان ۹۴
- ۲۲:۵۰
- ۱۰۳۱
- ۰
