لذت بردن از گناه و شادمانی هنگام انجام گناه، از اموری است که موجب کیفر بیشتر می شود. در حالی که بنده اگر عنان نفسش را از دست بدهد و مرتکب گناهی گردد باید از عاقبت گناه و عذاب پروردگار ترس و وحشت داشته باشد.
این گناه تحت عنوان گناه «الْأَمْنُ مِنْ مَکْرِ اللَّهِ» یا «امنِ از مَکرُ الله» هم قرار می گیرد.
به این روایتها توجه کنید:
امیر مؤمنان علی علیه السّلام فرمود:
شَرُّ الْأَشْرَارِ مَنْ یَتَبَجَّحُ بِالشَّرِّ؛
بدترین بدها کسی است که به انجام بدی خوشحال گردد.[1]
و نیز فرمود:
مَن تَلَذَّذَ بمعاصِی اللّهِ أورَثَهُ اللّهُ ذُلًّا.
هر که از نافرمانى خداوند لذّت برد، خداوند او را به خوارى افکند.[2]
امام سجاد علیه السّلام فرمود:
«إیّاک و ابتهاج الذّنب فانّه أعظم من رکوبه؛ از شاد شدن هنگام گناه بپرهیز، که این شادی بزرگتر از انجام خود گناه است.»[3]
و نیز امیر مؤمنان علی علیه السّلام فرمودند:
حَلاوَةُ المَعصیَةِ یُفسِدُها ألِیمُ العُقوبَةِ
عذاب دردناک گناه شیرینی آن را تباه می سازد.[4]
غرر الحکم: 10705.
و از سخنان امام سجاد علیه السّلام است:
«لا خیر فی لذّة من بعدها النّار؛
در لذتی که بعد از آن آتش دوزخ است خیری نیست.»[5]
رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود:
«من اذنب ذنبا و هو ضاحک دخل النار و هو باک؛ کسی که گناه کند و در آن حال خندان باشد وارد آتش دوزخ می شود در حالی که گریان است.»[6]
منابع:
- دوشنبه ۴ مرداد ۹۵
- ۱۳:۱۰
- ۸۱۵
- ۰
