سیصد و سیزده فدائی منجی انسانهایی هستند حلال زاده، با تربیتی درست، با ایمانی استوار چون کوه، دارای کسب حلال و گوش،چشم،زبان،شکم و دامن پاک
حضرت امیر مؤمنان علیه السلام شنید که مردى مى گوید: بخیل، معذور‌تر از کسى است که حقّ دیگران را مى خورَد.
پس به او فرمود: «اشتباه مىکنى. ظلم کننده حقخور، بسا که توبه کرده، طلبِ آمرزش کند و حق را به صاحبش برگردانَد، در حالى که بخیل، هر گاه بخل ورزد، از دادن زکات و صدقه، خوددارى مىورزد، به خویشاوندانش کمک نمىکند، از میهمان، پذیرایى نمىکند، در راه خدا، انفاق نمىکند و از دیگر نیکى کردنها، خوددارى مىورزد. وارد شدن بخیل به بهشت، ممنوع است».
متن عربی:
بسم الله الرحمن الرحیم
«الهی انطقنی بالهدی و الهمنی التقوی»
چند شبی راجع به آداب کمک رسانی و خدمت از نظر قرآن و گاهی روایات صحبت کردیم، امشب به این آیه رسیدیم، که وقتی انسان بخواهد یک کار خیری کند، شیطان می‌آید وسوسه‌اش می‌کند. می‌خواهی وقف کنی؟ پیری داری، کوری داری، یک مشت اولاد کوچولو داری. آینده نگر باید باشی. قرآن این مانع تراشی را در این آیه بیان کرده است. می‌فرماید: «الشَّیْطانُ یَعِدُکُمُ الْفَقْرَ وَ یَأْمُرُکُمْ بِالْفَحْشاءِ وَ اللَّهُ یَعِدُکُمْ مَغْفِرَةً مِنْهُ وَ فَضْلاً وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ» (بقره/268)
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ لایَحْسَبَنَّ الَّذینَ یَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَیراً لَهُم بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُم سَیُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ یَومَ الْقِیامَةِ وَ لِلّهِ مِیرَاثُ السَّمَاوَاتِ وَ الارضِ وَ اللّهُ بِمَا تَعْمَلُون خَبیرٌ (سوره آل عمران، آیه 180)
کسانى که بخل مىورزند و آنچه را که خدا از فضل خویش به آنان داده، انفاق نمىکنند، گمان نکنند این کار به سود آنهاست؛ بلکه براى آنها شرّ است، به زودى در روز قیامت آنچه را نسبت به آن «بخل» ورزیدند، همانند طوقى به گردنشان مىافکنند و میراث آسمانها و زمین، از آن خداست و خداوند، از آنچه انجام مىدهید آگاه است.
بسم الله الرحمن الرحیم
انّا بَلَوْنَاهُم کَما بَلَوْنا اصْحَابَ الْجَنَّةِ اذ اقْسَمُوا لَیَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحینَ* وَ لایَسْتَثْنُونَ* فَطَافَ عَلَیهَا طَائِفٌ مِنْ رَبِّکَ وَ هُم نَائِمُونَ* فَاصْبَحَتْ کَالصَّریمِ (سوره قلم، آیات 17 تا 20)
«ما آنها را آزمودیم، همان گونه که «صاحبان باغ» را آزمایش کردیم، هنگامى که سوگند یاد کردند که میوههاى باغ را صبحگاهان (دور از چشم مستمندان) بچینند- و هیچ از آن استثنا نکنند- اما عذابى فراگیر (شب هنگام) بر (تمام) باغ آنها فرود آمد، در حالى که همه در خواب بودند و آن باغ سرسبز مانند شب سیاه ظلمانى شد!»
آیات فوق به داستان عبرت انگیز گروهی از بخیلان و سرنوشت سیاه آنها اشاره مىکند. گروهى که قرآن مجید از آنها، به اصحاب الجنّة (صاحبان باغ) یاد کرده، به نظر بعضى از مفسّران، گروهى از بنى اسرائیل بودند که در «یمن» در نزدیکى «صنعا» زندگى مىکردند. بعضى از محققان، وجود کلمه «حردٍ» را در ادامه این آیات که به معنى «منع» مىباشد و از واژههاى متداول «یمن» است، اشاره به این معنى مىدانند که آنها اهل یمن بودند.
بسم الله الرحمن ارحیم
انّ قَارُونَ کَانَ مِنْ قَومِ مُوسى فَبَغَى عَلَیْهِمْ وَ آتَیْنَاهُ مِنَ الْکُنُوزِ مَا انَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُوءُ بِالْعُصْبَةِ اوْلِى الْقُوَّةِ اذ قَالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ انَّ اللّهَ لایُحِبُّ الفَرِحِینَ* وَ ابْتَغِ فِیمَا أتَاکَ اللّهُ الدّارَ الآخِرَةَ وَ لاتَنْسَ نَصِیبَکَ مِنَ الدُّنیَا وَ احْسِنْ کَمَا احْسَنَ اللّهُ الَیکَ وَ لا تَبْغِ الفَسادَ فی الارْضِ انَّ اللّهَ لا یُحِبُّ المُفسِدینَ.[1]
ترجمه
1- قارون از قوم موسى بود، اما بر آنان ستم کرد، ما آن قدر از گنجها به او داده بودیم که حمل کلیدهاى آن براى یک گروه زورمند مشکل بود! (به خاطر آورید) هنگامى را که قومش به او گفتند: این همه شادى مغرورانه مکن که خداوند شادى کنندگان مغرور را دوست نمىدارد!- و در آنچه خداوند به تو داده، سراى آخرت را جستجو کن و بهرهات را از دنیا فراموش مکن و همان گونه که خدا به تو نیکى کرده، نیکى کن و هرگز در زمین به دنبال فساد مباش که خدا مفسدان را دوست ندارد.
آیات فوق به ماجراى عبرتانگیز یکى از ثروتمندان بزرگ بنى اسرائیل اشاره مىکند که بر اثر «بخل» و تکبّر و خودبزرگبینى به سرنوشت بسیار دردناکى مبتلا شد.
همانگونه که پیرى و ضعف، زمینه هجوم کسالت و بیمارى‌هاى گوناگون مى‌گردد، گاهى عیب و یا گناهى زمینه و کلید انواع گناهان مى‌شود. مثلاً
طراح و مدیر سایت:سید محمد علوی زاده
کپی برداری از مطالب با ذکر منبع و افزودن لینکش سایت باعث امتنان و مسرت است و بدون آن بلامانع.
