پیام الهى
یا اَیُّهَا الّذینَ آمَنوُا!
اَنْفِقُوا مِمّا رَزَقْناکُم
مِنْ قَبْلِ اَنْ یَأتِىَ یَوْمٌ
لابَیْعٌ فیهِ وَ لاخُلَّةٌ وَ لا شفاعَةٌ.
(بقره، 254)
اى کسانى که ایمان آوردهاید!
از آنچه به شما روزى دادهایم، انفاق کنید،
پیش از رسیدن روزى که در آن روز (قیامت) نه داد و ستدى است و نه دوستى و واسطگى (و هیچ کدام به کار نمىآید).
مال، وسیله آزمایش
همانطور که گاهى بعضى از اعضاى بدن، »بىحس« مىشود،
آدمها هم گاهى »احساس« خود را از دست مىدهند.
حضرت رسول صلى الله وعلیه وآله آدمیزادگان را همچون اعضاى یک جسد و پیکر دانسته که همه با هم پیوند دارند و »چو عضوى به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار«.
حالا، اگر با درد یک عضو، عضو دیگر احساس درد نکرد، یا جدا شده از آن پیکر است، یا دچار »بى حسّى« است، یعنى نوعى »مردگى«!
خیلى از کسانى که با ادعاى بالا، دم از »جامعه« و »حقوق انسانى« مىزنند، در مقابل همین مسأله ساده، یعنى درد و رنجِ انسانها و همنوعان، بىتفاوتند و آنچه برایشان مهمّ است، رفاه و آسایش »خود« است، دیگران در هر وضعى که مىخواهند، باشند!
به آنان چه که برخى پول نسخه و ویزیت ندارند،
به آنان چه که بعضى با حسرت، شاهد پرپر شدن عزیزشانند و توان مداوا ندارند.
چه عیب دارد که شادیهاى خود را با دیگران تقسیم کنیم و در اندوه و رنج همنوعان، شریک شویم؟
»بیدردى« هم یک »درد« است،
اما از آن دردها که خود را نشان نمىدهد و رفته رفته »هویّت انسانى« را تحلیل مىبرد و از افراد، چیزى باقى نمىگذارد مگر مشتى تمنیّات سیرى ناپذیر و هیکلى با روحیّاتحیوانى، فاقد هرگونه »احساسبشرى«!
