میمون البان مىگوید نزد حضرت صادق (علیه السلام) بودم آیاتى از سورهى هود دربارهى قوم لوط قرائت شد تا به این جمله رسید «وَ أَمْطَرْنا عَلَیْها حِجارَةً مِنْ سِجِّیلٍ مَنْضُودٍ مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّکَ وَ ما هِیَ مِنَ الظَّالِمِینَ بِبَعِیدٍ ، پس همین که امر ما آمد سرزمینشان را زیر و رو نموده بلندیهایش را پست ، و پستىهایش را بلند کردیم و بارانی از کلوخ بر آن سرزمین باریدیم ، کلوخهایی چون دانههای تسبیح ردیف شده کلوخهایی که در علم پروردگارت نشان دار بودند و این عذاب از هیچ قومی ستمگر به دور نیست» (هود 82 و 83)
حضرت فرمود:
مَنْ مَاتَ مُصِرّاً عَلَى اللِّوَاطِ لَمْ یَمُتْ حَتَّى یَرْمِیَهُ اللَّهُ بِحَجَرٍ مِنْ تِلْکَ الْحِجَارَةِ تَکُونُ فِیهِ مَنِیَّتُهُ وَ لَا یَرَاهُ أَحَدٌ.
کسى که در حال پافشارى بر لواط بمیرد، نمىمیرد مگر این که خداوند او را به سنگى از همان سنگها هدف قرار مىدهد که مرگش با آن خواهد بود، و احدى مرگ او را به این صورت نمىبیند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج5، ص: 548
- جمعه ۱۸ تیر ۹۵
- ۰۰:۰۵
- ۱۳۳۴
- ۲
