گناه شناسی

امام صادق علیه‌السلام نیز می‌فرمایند: «لَا تَصْحَبِ الْفَاجِرَ فَیعْلِمَک مِنْ فُجُورِهِ؛ با تبهکاران هم‌نشین مباش که مبادا از تبهکاری‌اش را به تو بیاموزد.»[۲]

به تجربه هم ثابت شده است که نتیجه دوستی با افراد فاسد، آلوده شدن در دام گناه و فساد است؛ زیرا اولاً نفس انسان امارهُ بالسوء است و به بدی‌ها میل دارد، از طرف دیگر دوست ناباب هم به کمک نفس می‌آید چون برای کمتر اینکه کمتر احساس گناه کند وجدانش را تسکین دهد، سعی می‌کند که برای جرم و گناهش شریک جرم پیدا کند لذا دیگران را هم به سرنوشت فلاکت‌بار خود گرفتار می‌کند. غم‌انگیز خود گرفتار آورند.

وقتی علت فاسد شدن بسیاری از جوانان فاسد را جویا می‌شوی، می‌بینی که عامل اصلی آلودگی خود را هم‌نشینی با دوستان ناباب معرفی می‌کنند.

این‌گونه افراد از گناه قبح زدایی کرده و آن را زیبا جلوه می‌دهند.

شخصی از حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام سؤال کرد که: «شرورترین دوست، چه کسی است؟» حضرت فرمودند: «الْمُزَینُ لَک مَعْصِیهَ اللَّهِ؛ کسی که گناه و نافرمانی خدا را در نظرت زیبا جلوه دهد.»[۳]

[۱]. یریدُ الَّذینَ یتَّبِعُونَ الشَّهَواتِ أَنْ تَمیلُوا مَیلاً عَظیماً.

[۲]. بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج ۷۱، ص: ۱۹۱.

[۳]. معانی الأخبار، النص، ص: ۱۹۸