گناه شناسی

امام جعفرصادق(علیه‌السلام):

مَن کَثُر کِذبُهُ ذَهَبَ بَهاؤُهُ.

کسی که زیاد دروغ می‌گوید شخصیت و شایستگی خود را از دست داده است.

(اصول کافی، ج ۴، ص ۳۸).

مولی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام):

ماءُ وَجهِکَ جامدُ یُقطِرُهُ السُّؤالُ فَانظُر عِندَ مَن تُقطِرُهُ؟!

آبرو و حیثیت تو به حال جمود و مصونیت است. با حاجت خواستن (از دیگران جمود آن آب شده) قطراتش ریخته می‌شود. تو (نیک) بنگر، نزد چه کسی این قطرات را خواهی ریخت؟!

(نهج‌البلاغه، کلمة ۳۳۸)

مولی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام):

مِسکینُ ابنُ آدَم! لَهُ بَطنٌ یَقولُ اِملَأ^ْنی وَ اِلاّ فَضَحْتُکَ وَ اِذا امتَلَأَ یَقولُ فَرِّغنی وَ اِلاّ فَضَحتُکَ وَ هُوَ اَبَداً بَینَ فَضیحَتین!

بیچاره بنی‌آدم! شکمی دارد که همواره می‌گوید مرا پُر کن و اِلاّ رسوایت می‌کنم، وقتی که پرشد می‌گوید: مرا خالی کن وگرنه تو را مفتضح می‌کنم و او همیشه میان (این) دو رسوایی به سر می‌برد!

(مواعظ عددیه، ص ۵۴)

امام جعفرصادق (علیه‌السلام):

مَن رَوی مُؤْمِنٍ رِوایَةً یُریُدبِها شَینَهُ وَ حَدْمَ مُروُءَ تِهِ لِیَسقُطَ مِن أَعیُنِ النّاسِ، اَخرَجَهُ اللهُ عَزَّ وجَلَّ مِن وِلایَتِهِ الی وِلایَةِ الشّیطانِ.

هرکس داستانی نقل کند و قصدش ظاهر ساختن بدی‌ها و ریختن آبروی مؤمنی باشد و بخواهد او را از چشم مردم بیندازد خداوند متعال ولایت خود را از او برمی‌دارد و ولایت شیطان را جایگزین آن می‌نماید.

(ثواب و عقاب‌الاعمال، ص ۵۴۷)

حرمت آبرو و حیثیت مؤمن

کسانی که آبرویشان حرمتی ندارد

لزوم پرهیز از عملی که به آبرو لطمه می زند

ولایت شیطان بر کسی که قصدش ریختن آبروی مؤمنین است

از بین برنده های آبرو

بهترین راه برای حفظ آبرو

لزوم عدم تعرض به آبروی دیگران

دشوار بودن جبران آبروی برباد رفته

لزوم گذشتن از مال بخاطر آبرو

ثواب حفظ آبروی برادر مؤمن

ثواب عیب پوشی از مؤمنین

حرمت فاش کردن عیوب و اسرار مؤمنین

عاقبت بردن آبروی دیگران

عزت مؤممن در عدم تعرض به آبروی مؤمنین

لزوم طلب حلالیت از کسی که آبرویش را برده ایم

چرا بعضیها به محجبه هایی که هیچ گناهی ازشون ندیدن،تهمت میزنند در حالیکه بدحجاب ها علنی گناه میکنن و اینها خودشون رو به نفهمی میزنن؟؟!!

اصلا چرا این قدر به چادر بدبین هستند؟

شاید هم چادر مانع هوس بازی بعضیها میشه!

پرسش: دیدگاه اسلام در مورد اشاعه فحشا چیست؟ 

پاسخ تفصیلی: از آنجا که انسان یک موجود اجتماعى است، جامعه بزرگى که در آن زندگى مى کند، از یک نظر همچون خانه او است و حریم آن، همچون حریم خانه او محسوب مى شود، پاکى جامعه، به پاکى او کمک مى کند و آلودگى آن به آلودگیش.
روى همین اصل، در اسلام با هر کارى که جوّ جامعه را مسموم، یا آلوده کند شدیداً مبارزه شده است.
اگر مى بینیم در اسلام، با غیبت، شدیداً مبارزه شده، یکى از فلسفه هایش این است که: غیبت، عیوب پنهانى را آشکار مى سازد و حرمت جامعه را جریحه دار مى کند.
اگر مى بینیم دستور عیب پوشى داده شده، یک دلیلش همین است که گناه جنبه عمومى و همگانى پیدا نکند.
اگر مى بینیم گناه آشکار اهمیتش بیش از گناه مستور و پنهان است تا آنجا که در روایتى از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) مى خوانیم:«الْمُذِیعُ بِالسَّیِّیَهِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّیَهِ مَغْفُورٌ لَهُ»؛ (آن کس که گناه را نشر دهد مخذول و مطرود است و آن کس که گناه را پنهان مى دارد مشمول آمرزش الهى است). (1)
و اگر مى بینیم در آیات قرآن، موضوع اشاعه فحشاء با لحنى بسیار شدید و فوق العاده کوبنده محکوم شده، نیز دلیلش همین است.

قال النبی(صلی الله علیه و آله):

«مَنْ أَذَاعَ فَاحِشَةً کَانَ کَمُبْتَدِئِهَا وَ مَنْ عَیَّرَ مُؤْمِناً بِشَیْ‏ءٍ لَمْ یَمُتْ حَتَّی‏ یَرْکَبَهُ»
هرکه عمل بدی را شایع کند (بازگویی فساد)، همچون عامل آن است و هرکه مؤمنی را به چیزی سرزنش کند، نمیرد تا مرتکب آن شود.»

نهج الفصاحة، مجموعه کلمات قصار حضرت رسول(صلی الله علیه و آله)، ص775