گناه شناسی

امام صادق علیه السلام:

إصْحَبْ مَنْ تَتَزَیَّنُ بِهِ، وَلاتَصْحَبْ مَنْ یَتَزَّیَنُ لَکَ.

 با کسی دوستی و رفت و آمد کن که موجب عزّت و سربلندی تو باشد و با کسی که می خواهد از تو بهره ببرد و خودنمائی می کند همدم مباش.

وسائل الشیعه: ج 11 ص 412.

رسول اکرم (صلى الله علیه و آله ) :

خداوند (در روز قیامت ) زبان را به عذابى مبتلا مى کند که هیچ یک از اعضا را آنگونه عذاب نمى نماید.

زبان عرض مى کند: اى پروردگار من ، مرا به گونه اى عذاب نمودى که هیچ یک از اعضاى بدن را این چنین عذاب ننمودى ؟!

خداوند به زبان مى فرماید:

از ناحیه تو سخنى بیرون آمد که به شرق و غرب رسد و باعث خونریزى و غارت اموال و هتک ناموس ، از راه حرام شد، سوگند به عزت و جلالم ، تو را به گونه اى عذاب مى نمایم که هیچ یک از اعضا را آن گونه عذاب نخواهم کرد.

متن عربی:

یُعَذِّبُ اللَّهُ اللِّسَانَ بِعَذَابٍ لَا یُعَذِّبُ بِهِ شَیْئاً مِنَ الْجَوَارِحِ فَیَقُولُ أَیْ رَبِّ عَذَّبْتَنِی بِعَذَابٍ لَمْ تُعَذِّبْ بِهِ شَیْئاً فَیُقَالُ لَهُ خَرَجَتْ مِنْکَ کَلِمَةٌ فَبَلَغَتْ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا فَسُفِکَ بِهَا الدَّمُ الْحَرَامُ وَ انْتُهِبَ بِهَا الْمَالُ الْحَرَامُ وَ انْتُهِکَ بِهَا الْفَرْجُ الْحَرَامُ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَأُعَذِّبَنَّکَ بِعَذَابٍ لَا أُعَذِّبُ بِهِ شَیْئاً مِنْ جَوَارِحِکَ.

اصول کافى ، طبع آخوندى(اسلامیه) ، ج 2، ص 115، ح 16.

جملات فراموش شده امام خمینی (ره) درباره موسیقی

موسیقی را حذف کنید!

اگر بخواهید مملکتتان یک مملکت صحیح باشد موسیقی را حذف کنید نترسید که از اینکه به شما بگویند کهنه پرست شده اید.باشد ما کهنه پرستیم همه این کلمات نقشه است برای اینکه شما را از کار جدی عقب بیندازند .این که می گویند اگر چنانچه موسیقی در رادیو نباشد آنها می روند از جای دیگر موسیقی می گیرند بگذارید از جای دیگر بگیرند.شما عجالتا آلوده مباشید آنها کم کم برمی گردند به اینجا . این عذر نیست که اگر موسیقی نباشد در رادیو آنها می روند از جای دیگر موسیقی می گیرند حالا اگر از جای دیگر می گیرند آیا ما باید به آنها موسیقی بدهیم!ما باید خیانت کنیم!موسیقی خیانت است به یک مملکت و خیانت است به جوانهای ما این موسیقی را حذفش کنید آن را به طور کلی عوض کنید و یک چیز دیگری بگذارید که آموزنده باشد .کم کم مردم و جوانها را عادت به امور زندگی بدهید از آن عادت خبیثی که داشتند برگردانید . آنهایی را که می بینید می گویند اگر تلویزیون موسیقی پخش نکند می رویم سراغ موسیقی برای این است که اینها عادت کرده اند.

موسیقی غافل کننده جوانان از مقدرات خودشان
 از جمله چیزهایی که مغزهای باز جوان ها را مخدر و تخدیر می کند موسیقی است.موسیقی اسباب این می شود که مغز انسان وقتی چند وقت به موسیقی گوش کرد تبدیل می شود به یک مغز غیر آن کسی که جدی باشد انسان را از جدیت بیرون می کند و متوجه جهات دیگر می کند .تمام این وسایلی که در هر مملکتی رواج دارد همه برای این است که ملت خود را از مقدرات خودشان غافل کنند.

موسیقی بیرون آورنده جوان از جدیت و تلاش
 موسیقی از اموری است که البته هر کسی بر حسب طبع خوشش می آید لکن از اموری است که انسان را از جدیت بیرون می برد و به یک مطلب هزل می کشد . دیگر یک جوان که عادت کرده روزی چند ساعت با موسیقی سروکار داشته باشد و اکثر اوقاتش را صرف بکند و پای موسیقی بنشیند و اینها از مسائل زندگی و از مسائل جدی به طور کلی غافل می شود عادت می کند همانطور که به مواد مخدر عادت می کند دیگر نمی تواند یک انسان جدی باشد که بتواند در مسائل سیاسی فکر کند فکر انسان را موسیقی طوری بار می آورد که دیگر انسان نتواند در غیر همان محیط مربوط به شهوت و موسیقی فکر بکند.

موسیقی در مورد تلویزیون
  نباید دستگاه تلویزیون طوری باشد که 10 ساعت موسیقی بخواند و جوان هایی که نیرومند هستند از نیرومندی آنها کاسته شود و به یک حال خمار و خلسه آور تبدیل شوند مثل همان تریاک موسیقی با تریاک فرقی ندارد.
صحیفه نور جلد 8 صفحه 197 تا صفحه 201

نقل شده : امیرالمؤمنین على (علیه السلام) دید مردى «طنبور» (که یک نوع آلت موسیقى سنتی  شبیه تار که داراى دسته دراز و کاسه کوچک است و در مجلس ‍ لهو و عیاشى زده مى شود) مى زد، على (علیه السلام) او را از این کار بازداشت و حتى طنبور او را گرفت و شکست ، سپس او را توبه داد و او توبه کرد.
آنگاه على (علیه السلام) به او فرمود: آیا مى دانى طنبور وقت به صدا درآوردنش چه مى گوید؟
او گفت : «وصى رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) داناتر است ».
على (علیه السلام) فرمود: طنبور هنگام زدنش (در صداى مخصوصش ‍ مى گوید:

سَتَنْدَمُ‏ سَتَنْدَمُ‏ أَیَا صَاحِبِی                     سَتَدْخُلُ جَهَنَّمَ أَیَا ضَارِبِی‏.

«بزودى پشیمان مى شوى ، به زودى پشیمان مى شوى اى صاحب من ، و به زودى داخل دوزخ مى گردى اى زننده تار من ».

متن عربی:

وَ نَقَلَ: أَنَّهُ سَمِعَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع رَجُلًا یُطْرِبُ بِالطُّنْبُورِ فَمَنَعَهُ وَ کَسَرَ طُنْبُورَهُ ثُمَّ اسْتَتَابَهُ فَتَابَ ثُمَّ قَالَ أَ تَعْرِفُ مَا یَقُولُ الطُّنْبُورُ حِینَ یُضْرَبُ قَالَ وَصِیُّ رَسُولِ اللَّهِ ص أَعْلَمُ فَقَالَ إِنَّهُ یَقُولُ سَتَنْدَمُ‏ سَتَنْدَمُ‏ أَیَا صَاحِبِی سَتَدْخُلُ جَهَنَّمَ أَیَا ضَارِبِی‏.

منبع: مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل ؛ ج‏13 ؛ ص220، المخازن ، ج 1، ص 321 (داستانهاى صاحبدلان ) ج 2، ص 33).

ابن عباس گوید: در مدینه مردى بود که درخت خرمایى در خانه داشت که شاخه هاى آن به خانه همسایه آویزان شده بود و آن همسایه نیز فقیر و عیالمند بود.
صاحب درخت خرما، هر گاه وارد خانه خود مى شد، بالاى درخت خرما مى رفت تا خوشه هاى خرما را بچیند، گهگاهى یکى دو تا خرما به خانه همسایه مى ریخت بچه فقیر همسایه آن خرماها را برداشته و مى خوردند. صاحب درخت پایین مى آمد و خرما را از دست بچه ها مى گرفت ، حتى اگر خرما را در دهان بچه ها مى دید، انگشتانش را به دهان آنها کرده و خرما را بیرون مى آورد و به این ترتیب نانجیبى خود را آشکار مى کرد.
مرد فقیر به حضور رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) آمده و جریان را به عرض رساند و از آن شخص شکایت کرد.
پیامبر (صلى الله علیه و آله ) فرمود: برو (من در فکر این قضیه هستم ).
تا اینکه صاحب درخت با پیامبر (صلى الله علیه و آله ) ملاقات نمود. پیامبر (صلى الله علیه و آله ) به او فرمود: درخت خرماى خودت را که شاخه هایش ‍ به خانه فلانى سرازیر است ، به من بده که در برابر او داراى درخت خرمایى در بهشت شوى .
او گفت : من داراى نخله هاى بسیار هستم ولى هیچ یک از آنها خرمایى بهتر و عالى تر از این درخت ندارد، این را گفت و از حضور پیامبر (صلى الله علیه و آله ) رفت .

امام صادق علیه السلام:

 مَنْ عابَ أخاهُ بِعَیْبٍ فَهُوَ مِنْ أهْلِ النَّارِ.

 هرکس برادر ایمانی خود را برچسبی بزند و او را متّهم کند از اهل آتش خواهد بود.

بحارالأنوار: ج 75، ص 260، ح 58.

آنچه را که ما می‌بینیم ظاهر است اما آنچه که د‌‌ر پنهان است چند‌‌ین برابر ظاهر ماجراست. و اگر به همین روش عمل کنیم یکی از مبانی لایتغیر الهی این است، اصول را زیرپا بگذاریم نتیجه‌اش این است، گناه بکنید‌‌ مواجه با پریشانی‌ها می‌شوید‌‌. مبتلای به عذاب می‌شوید‌‌. عذابی متناسب با آن گناهی که انجام د‌‌اد‌‌ه‌اید‌‌...

بی‌خیالی د‌‌ولت د‌‌ر حوزه فرهنگ د‌‌ینی (که لااقل از سالهای ۱۳۶۹ تا به امروز شاهد‌‌ آن بود‌‌ه‌ایم) و عد‌‌م احساس مسئولیت نسبت به حجاب و عفاف د‌‌ر جامعه می‌رود‌‌ پرد‌‌ه‌د‌‌ری و وقاحت خیابانی را به اوج برساند‌‌. وقتی د‌‌ولت‌ها همّ و غم خود‌‌ را د‌‌ر حوزه اقتصاد‌‌ متمرکز کرد‌‌ه ( که البته د‌‌ر آن هم د‌‌ستاورد‌‌ی جز رکود‌‌ و بیکاری و... ند‌‌اشته‌اند‌‌) و رسما از اجرای وظایف خود‌‌ د‌‌ر حوزه گسترش فرهنگ د‌‌ینی و مقابله با مفاسد‌‌ اجتماعی و اخلاقی شانه خالی می‌کنند‌‌ و برای کسب رای افراد‌‌ فاسق و منحرف جامعه حاضر به هرگونه باج د‌‌اد‌‌ن (البته به شکل عقب‌نشینی از خطوط قرمز اخلاقی و فقهی جامعه) به افراد‌‌ بی‌حجاب، بی‌حیا و فاسد‌‌ اخلاقی بود‌‌ه و هستند‌‌، وقتی رؤسای جمهوری به اشکال مختلف، سیاست لائیسیته را به صورت عملی د‌‌ر پیش گرفته و با قاطعیت معکوس پرد‌‌اختن به رفتارهای جنسی و اخلاقی جوانان را وظیفه خود‌‌ نمی‌د‌‌انند‌‌، هنگامی که مصوبه ترویج عفاف و حجاب بیش از ۱۰ سال است که خاک می‌خورد‌‌ (آن مصوبه‌ای که رهبر انقلاب آن را تایید‌‌ نمود‌‌ه و بر اجرای آن تاکید‌‌ فرمود‌‌ه‌اند‌‌) نتیجه آن خواهد‌‌ بود‌‌ که عفونت فرهنگی جامعه را چنان د‌‌ربربگیرد‌‌ که شاهد‌‌ سر باز کرد‌‌ن این عفونت به شکل جلوه‌گری‌های ماهواره‌ای د‌‌ر کوی و برزن کشور امام‌زمان -عجل‌الله فرجه- باشیم!

د‌‌ر این میان د‌‌ستگاه‌های فرهنگی مانند‌‌ صد‌‌ا و سیما، سازمان تبلیغات اسلامی، وزارت ارشاد‌‌ و... (که تعد‌‌اد‌‌ و گستره‌شان هم کم نیست) سهم خود‌‌ را د‌‌ارند‌‌. کم‌کاری و ضعف د‌‌ر ترویج فرهنگ د‌‌ینی از یک‌سو و گسترش فساد‌‌ و سکس پنهان از سویی د‌‌یگر (به ویژه د‌‌ر محصولات سینمایی و نمایشی تلویزیونی و مطبوعات زرد‌‌) از د‌‌یگر عوامل شکل‌د‌‌هند‌‌ه وضعیت ولنگار د‌‌ر حوزه پوشش است! ( البته بعید‌‌ است که این د‌‌ستگاه‌ها د‌‌ر این خصوص مسئولیت‌پذیر بود‌‌ه و حاضر به پذیرش کم‌کاری‌ها و یا غلط‌کاری‌های خود‌‌ باشند‌‌ اما این عد‌‌م پذیرش تاثیری د‌‌ر واقعیت نخواهد‌‌ د‌‌اشت!)

نگاه‌های مناسبتی و اقد‌‌امات فصلی نیز بر آتش تجری‌گری و بی‌حجابی د‌‌ر خیابان‌ها افزود‌‌ه است. آنجایی که شل‌‌کن و سفت‌کن‌های د‌‌ستگاه‌های حکومتی د‌‌ر اوج‌گیری وقاحت‌های خیابانی نقش تسهیل کنند‌‌ه را بازی کرد‌‌ند‌‌.

امام صادق علیه السلام

إذا فَشَتْ أرْبَعَةٌ ظَهَرَتْ أرْبَعَةٌ: إذا فَشا الزِّنا کَثُرَتِ الزَّلازِلُ، وَ إذا اُمْسِکَتِ الزَّکاةُ هَلَکَتِ الْماشِیَةُ، وَ إذا جارَ الْحُکَّامُ فِی الْقَضاءِ اُمْسِکَ الْمَطَرُ مِنَ السَّماءِ، وَ إذا ظَفَرَتِ الذِّمَةُ نُصِرُ الْمُشْرِکُونَ عَلَی الْمُسْلِمینَ.

 هنگامی که چهار چیز در جامعه شایع و رایج گردد چهار نوع بلا و گرفتاری پدید آید:

چنانچه زنا رایج گردد زلزله و مرگ ناگهانی فراوان شود.

چنانچه زکات و خمسِ اموال پرداخت نشود حیوانات اهلی نابود شود.

اگر حاکمان جامعه و قُضات ستم و بی عدالتی نمایند باران رحمت خداوند نمی بارد.

و اگر اهل ذمّه تقویت شوند مشرکین بر مسلمین پیروز آیند.

وسائل الشیعة: ج 8 ص 13.

امام صادق علیه السلام:

أَوَّلُ ما یُحاسَبُ بِهِ الْعَبْدُالصَّلاةُ، فَإنْ قُبِلَتْ قُبِلَ سائِرُ عَمَلِهِ، وَ إذا رُدَّتْ، رُدَّ عَلَیْهِ سائِرُ عَمَلِهِ.

 اوّلین محاسبه انسان در پیشگاه خداوند پیرامون  است، پس اگر نمازش قبول شود بقیه عبادات و اعمالش نیز پذیرفته می گردد وگرنه مردود خواهد شد.

وسائل الشیعه: ج 4 ص 34 ح 4442.