گناه شناسی

کان لایذم احدا و لایعیره و لایطلب عورته لاعثراته
هرگز کسی را سرزنش نمی‏کرد و از او عیب نمی‏گرفت؛در جستجوی لغزشها و عیبهای مردم نبود.
منبع: مکارم الاخلاق، ص 11؛ بحار، ج 16، ص 152؛ سنن النبی، ص 14 - 17.i

خدا می بیند و می پوشاند

امّا مردم نمی بینند و فریاد می زنند

امام صادق علیه السلام:

امام سجاد علیه السلام:

وَ الذُّنُوبُ الَّتِی تَرُدُّ الدُّعَاءَ سُوءُ النِّیَّةِ وَ خُبْثُ السَّرِیرَةِ وَ النِّفَاقُ مَعَ الْإِخْوَانِ وَ تَرْکُ التَّصْدِیقِ بِالْإِجَابَةِ وَ تَأْخِیرُ الصَّلَوَاتِ الْمَفْرُوضَاتِ حَتَّى تَذْهَبَ أَوْقَاتُهَا وَ تَرْکُ التَّقَرُّبِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالْبِرِّ وَ الصَّدَقَةِ وَ اسْتِعْمَالُ الْبَذَاءِ وَ الْفُحْشِ فِی الْقَوْلِ

گناهانی که باعث عدم استجابت دعاست:

1. بدی نیت
2. آلودگی باطن (بد ذاتی)
3. دورویی و نفاق با برادران دینی،
4. باور نداشتن اجابت دعا از جانب خدا،
5. تاخیر نماز واجب تا از بین رفتن وقت آن،
6. ترک نیکی هایی که سبب تقرب به حق است،
7. ترک صدقه،
8. ناسزا و فحش در گفتار.

اسکناس به صورت راحت وارد قلک می شود ، اما به صورت راحت از آن خارج نمی شود ، گاهی به شکستن و خرد شدن آن هم می انجامد ، ذهن آدم ها هم مثل قلک عمل می کند ، حرفها راحت وارد می شوند ، اما به شکل راحت خارج نمی شوند ، گاهی کسی در سالهای قبل ، یک حرفی از شما شنیده ، هنوز که هنوزه در دل دارد و هر گاه به یاد می آورد ، رنجیده خاطر می شود ،

به همین خاطر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می کوشید که ، حیاء و رحمت در بین انسانها حاکم باشد ، همه حریم همدیگر را نگاه دارند ،  مجلس حیاء مجلسی که پیامبر (ص) در آن حضور داشت ، حیاء وحرمت هم حضور داشت ، همه حریم ، هم دیگر را رعایت می کردند ، هیچکس ، کس دیگر را به باد ناسزا نمی گرفت.

اگر بچه ها نخ بادکنک را خیلی باز کنند ، بادکنک بالا و بالا می رود ، میدان دار می شود دیگر این بچه ها هستند که ، بایدبه دنبال آن بروند ، آنها به دنبال بچه ها نمی آیند ، زبان هم مثل بادکنک است اگر به آن میدان وجولان بدهیم ، از دست ما می رود و میدان دار می شود ، طرف می گوید ، می خواستم این حرف را نزنم ، دست خودم نبود ، یعنی زبان ، میدان را از من گرفت ، به همین دلیل ، پیامبر (صلی الله علیه و آله) ، هیچ گاه به زبان خود میدان نمی داد ، کانَ یخزُنُ لسانَهُ الا عمّا یَعنِیه [بحار الانوار ج 16 ص 148] ، زبانش را زندانی کرده ، مگر اینکه بخواهد سخن مفیدی را بر زبان داشته باشد ، چون می دانست ، که اگر زبان میدان پیدا کند ، میدان را از انسانی خواهد گرفت ، چشم هم همین طور است ، دل و افکار آدم هم همین حالت را دارد خیلی به اینها میدان و یا قدرت جولان ندهید.

ماهی ها میلیون ها تخم می ریزند ، اما فقط چند ماهی از دل آنان بیرون می آید، خیلی از ما آدم ها هم همان حالت تخم ریزی ماهی ها را داریم ، خیلی حرف می زنیم ، اما حرفی که مفید باشد و ضرورت داشته باشد ونیاز به آن باشد و مفید باشد ، خیلی کم است.

 یکی از ویژگیهای پیامبر اکرم (ص) همین بود ، «لا یَتَکَلَّمُ فِی غَیْرِ حَاجَةٍ »[1] در وقتی که ضرورتی نداشت ، سخنی نمی گفت ، سخن هایی می گفت که ، ضروری باشد ، نیاز باشد و یا نیازی را رفع بکند.

 سخن گفتن مثل پاشیدن بذر است ، یک کشاورز در هر جایی ، هر بذری را نمی کارد ، انسان هم در هر جایی نباید ، هر حرفی را بزند.

حضرت محمد صلی الله علیه و آله‏:
أَرْبَعٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ وَ کَانَ مِنْ قَرْنِهِ إِلَى قَدَمِهِ ذُنُوباً بَدَّلَهَا اَللَّهُ حَسَنَاتٍ‏ اَلصِّدْقُ وَ اَلْحَیَاءُ وَ حُسْنُ اَلْخُلُقِ وَ اَلشُّکْرُ    
چهار چیزند که در هر که باشند و از سر تا پایش گناه باشد خدا همه آن گناهان را به حسنه تبدیل کند: راستگوئى و حیاء و خوش خلقى و شکرگزارى.

امام کاظم علیه السّلام فرمودند:
مَنْ ذَکَرَ رَجُلاً مِنْ خَلْفِهِ، بِما هُوَفیهِ مِمّا عَرَفَهُ النّاسُ لَمْ یَغْتَبْهُ، وَمَنْ ذَکَرَهُ مِنْ خَلْفِهِ، بِما هُوَ فیهِ مِمّا لا یَعْرِفُهُ النّاسُ اِغْتابَهُ، وَمَنْ ذَکَرَهُ بِما لَیْسَ فیهِ فَقَدْ بَهَتَهُ؛

هر کس پشت سر دیگرى، چیزى بگوید که در او هست و مردم هم آن را مى دانند، او را #غیبت نکرده است. هر کس پشت سر او چیزى بگوید که در او هست ولى مردم آن را نمى دانند، غیبتش را کرده است. و هر کس چیزى درباره کسى بگوید که در او نیست، به او #بهتان ( #تهمت )زده است.

خدایا  ببخش و بیامرز برای من آن گناهانی را که باعث نزول نقمت، خشم  و عذاب تو میشود.

امام سجاد علیه السلام:
وَ الذُّنُوبُ الَّتِی تُنْزِلُ النِّقَمَ عِصْیَانُ الْعَارِفِ بِالْبَغْیِ وَ التَّطَاوُلُ عَلَى النَّاسِ وَ الِاسْتِهْزَاءُ وَ السُّخْرِیَّةُ
گناهانی که باعث زوال نعمت است:
1.  با علم و عرفان به گناه مرتکب گناه شدن،
2.  تعدی و تجاوز به حقوق مردم،
3.  بِهِمْ‏ ریشخند کردن انسان ها،
4.  مِنْهُمْ خوار نمودن افراد.

منبع: معانی الاخبار، مرحوم صدوق ص 270-271.

اگر برای بدست آوردن پول مجبوری #دروغ بگوئی و فریبکاری کنی ، تهیدست بمان!
اگر برای بدست آوردن جاه و مقامی باید چاپلوسی کنی و تملّق بگوئی ، از آن چشم بپوش!
اگر برای آنکه مشهور شوی ، مجبور می شوی مانند دیگران #خیانت کنی ، در گمنامی زندگی کن!
بگذار دیگران پیش چشم تو با #دروغ و #فریب ثروتمند شوند ، با تملّق و چاپلوسی شغل های بزرگی را به دست آورند و با خیانت و نادرستی شهرت پیدا کنند ، تو گمنام و تهیدست و قانع باش! ، زیرا اگر چنین کنی تو سرمایه ای را که آنها از دست داده اند ، به دست آورده ای...
و آن " شرافت" است.