گناه شناسی

احترام قرآن ضرورى مذهب و دین است‏

نزد هر مسلمانى بدیهى است که از قرآن که کلام حضرت آفریدگار است، عزیزتر و شریف‏تر و لازم‏الاحترام‏تر در عالم اسلام، چیزى نیست. و رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله آن را ثقل اکبر یاد فرموده که دو چیز پربها بین شما مسلمانان پس از خود مى‏گذارم: آنکه بزرگتر است قرآن است، کوچکتر اهل بیت من‏[1] (على و حسن و حسین و اولاد طاهرین ایشان و سلسله جلیله سادات).

معنى اهانت به قرآن

تشخیص اهانت، با عرف است. هر گفتار و کردارى درباره قرآن مجید که در عرف خوار کردن آن خوانده شود و آن گفتار یا کردار را موجب هتک قرآن بدانند، حرام و گناه کبیره است.

البته این در صورتى است که اهانت به قرآن از روى استخفاف و اهانت به اصل دین و شریعت حضرت سید المرسلین صلّى اللّه علیه و آله نباشد. و همچنین اهانت به قرآن را نیز حلال نداند وگرنه عملش موجب کفر و ارتداد از دین مى‏شود. زیرا حرمت اهانت به‏

قرآن از ضروریات دین است.

حکم اهانت به قرآن

بنابراین، اگر کسى قرآن مجید را بسوزاند، یا لگد مال کند، یا آن را در نجاست اندازد، چون ظاهر عملش اهانت به اصل دین و انکار حرمت قرآن مجید است، کافر و ریختن خونش مباح مى‏شود. مگر اینکه بگوید در حال غضب و بى‏اختیارى بودم و درباره‏اش احتمال هم داده شود که از حال طبیعى بیرون بوده است.

منبع:

دستغیب، عبد الحسین، گناهان کبیره - قم، چاپ: بیست و دوم، 1388 ه.ش.؛ ج‏2 ؛ ص376-378