گناه شناسی

عمر بن شیبه گوید: من در مکه بین صفا و مروه بودم که مردى را مشاهده کردم که سوار بر استرى شده و اطراف وى را غلامانى گرفته اند و مردم را کنار مى زنند تا او حرکت کند.
پس از مدتى که به بغداد رفتم ، روزى بر روى پلى حرکت مى کردم چشمم به مردى افتاد که لباس هاى کهنه پوشیده و پابرهنه است .
خوب به او نگاه کردم و در چهره اش خیره شدم و به فکر فرو رفتم که این مرد را در کجا دیده ام ؟!
آن مرد گفت : چرا این گونه به من نگاه مى کنى ؟!
گفتم : تو را شبیه مردى دیدم که او را در مکه مشاهده کردم و شروع کردم صفات او را ذکر کردم .
گفت : من همان مرد هستم .
گفتم : چرا خداوند با تو این چنین کرد؟
گفت : من در جایى که همه مردم در آن (مکه ) تواضع مى کنند تکبر کردم خداوند هم مرا در جایى (جامعه ) که همه براى خود رفعت و شاءنى دارند، ذلیل کرد.

محجه البیضاء، ج 6، ص 228.

مشاهدات افسر ترک از نزول عذاب الهى:
نشریه اردنى ((شیحان )) در تاریخ ششم دسامبر 1999 برابر با 16 آذر 1378، در بخش خبرى خود اقدام به درج بخش هایى از سخنان عبدالمنعم ابو زنط، از نمایندگان اسلام گراى اردن نمود که در مسجد مصعب بن عمیر، در استان ((مادبا)) در رابطه با علت وقوع زلزله در ترکیه ایراد کرده بود.
به نوشته نشریه ((شیحان )) عبدالمنعم در این جلسه سخنرانى به صراحت اعلام کرد که علت وقوع زلزله ترکیه ، برپایى مجلس رقصى در یک پایگاه نظامى ترکیه واقع در سواحل دریاى مدیترانه بوده که در این مجلس ‍ گروهى از ژنرال ها و بلندپایگان نظامى اسرائیلى ، آمریکایى و ترکیه اى حضور داشتند. در اثناء این مجلس رقص و پایکوبى یک نظامى عالى رتبه ترکیه اى ، قرآنى را به دست گرفته و در حال مستى شروع به پاره کردن و پرتاب آن به زیر پاى رقاصه ها نمود و با نعره اى مستانه گفت :
کجاست خدایى که قرآن را حفظ کند؟

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

 لَن یَعمَلَ ابنُ آدَمَ عَملًا أعظَمَ عِندَ اللّهِ تبارکَ و تعالى مِن رَجُلٍ قَتَلَ نَبیّا أو إماما، أو هَدَمَ الکَعبَةَ التی جَعَلَها اللّهُ عزّ و جلّ قِبلَةً لِعِبادِهِ، أو أفرَغَ ماءَهُ فی امرَأةٍ حَراما.

آدمیزاد هیچ کار [گناهى‏] نکرد که نزد خداوند تبارک و تعالى سنگین‏تر از این باشد که پیامبرى یا امامى را بکشد، یا کعبه را، که خداوند عزّ و جلّ قبله بندگان خود قرار داده است، ویران کند، یا به حرام، نطفه اش را در رحم زنی قرار دهد.

میزان الحکمه، ج‏5،40،حدیث: 7834.

متاسفانه به کرات در برخی مجالس دیده می شود که به قرآن بی احترامی شده و هنگام تلاوت قرآن حاضرین در جلسه به احترام قرآن سکوت نکرده و به کلام الهی گوش نمی دهند. داستان ذیل حکایت قاری قرآنی است که در چنین جلسه ای به قرائت خود ادامه داده است.

هرچه شخص از عوالم معرفت بیشتر بهره برده و عظمت پروردگار را بیشتر درک نماید، قرآن مجید که کلام او است، نزدش عظیم‏تر است. و آنچه بتواند در رعایت ادب و احترام و تعظیم آن کوشش خواهد کرد. با اینکه خود را هم از اداى حق قرآن مقصر مى‏بیند.

چنین شخصى

1. هیچگاه دست بى‏وضو به قرآن نمى‏زند. یعنى در حال عدم طهارت حتى جلد و حواشى قرآن را هم مس نمى‏کند، و با دست متنجس هرچند خشک هم باشد، آن را مس نمى‏کند،

 1- جلد قرآن و غلاف آن و همچنین ورقهاى آن (یعنى جاهائى که خطوط قرآنى بر آن نیست مانند حواشى) مانند خطوط قرآن در حرمت هتک است. بنابراین نجس کردن آنها نیز حرام است اگر موجب هتک باشد، و در این صورت پاک کردن آن واجب مى‏شود.

2- نوشتن قرآن با مرکب نجس حرام است و اگر با مرکب نجس نوشته گردد یا پس از نوشته شدن نجس گردد، طاهر کردن آن واجب مى‏شود. و اگر نشود باید آن را محو کرد.

احترام قرآن ضرورى مذهب و دین است‏

نزد هر مسلمانى بدیهى است که از قرآن که کلام حضرت آفریدگار است، عزیزتر و شریف‏تر و لازم‏الاحترام‏تر در عالم اسلام، چیزى نیست. و رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله آن را ثقل اکبر یاد فرموده که دو چیز پربها بین شما مسلمانان پس از خود مى‏گذارم: آنکه بزرگتر است قرآن است، کوچکتر اهل بیت من‏[1] (على و حسن و حسین و اولاد طاهرین ایشان و سلسله جلیله سادات).

متاسفانه مردم فکر می کنند که در روز قیامت فقط باید جوابگوی حق الناس و شکایات مردم باشند در حالی که چنین نیست و باید به بسیاری از نعمتهایی که خداوند به ما ارزانی داشته است جوابگو باشیم.

از جمله این نعمتها قرآن کتاب آسمانی و کتاب هدایت انسانهاست که متاسفانه بسیاری از ما مسلمانان فقط ممکن است در مجالس ختم لای آن را باز کنیم.

حضرت‌ رسول‌ اکرم‌ صلّی‌ الله‌ علیه‌ وآله‌ وسلّم در این باره می فرمایند‌:

 یَجیءُ یَوْمَ الْقِیَمَةِ ثَلَاثَةُ یَشْکُونَ: الْمُصْحَفُ وَالْمَسْجدُ وَالعِتْرَةُ.

یَقُولُ الْمُصْحَفُ: یَا رَبِّ حَرَّقُونِی‌ وَ مَزَّقُونِی‌، وَ یَقُولُ الْمَسْجِدُ: یَا رَبِّ عَطُّلُونِی‌ وَ ضَیَّعُونِی‌. وَ تَقُولُ الْعِتْرَةُ یَا رَبِّ قَتُلوُنَا وَ طَرَدُونَا وَ شَرَّدُونَا؛ فَأَجْثُو لِلرُّکْبَتَینِ فِی‌ الْخُصُومَةِ، فَیَقُولُ اللَهَ عَزَّوَجَلَّ لِی‌: أَنَا أَوْلَی‌ بِذَلِکَ مِنْکَ.[1]

تخلیه رو به قبله و پشت به قبله و یا در حال بول یا غائط کردن، رو به قبله یا پشت به قبله بودن، حرام است. خواه در صحرا باشد یا در آبادى و عمارت. و احتیاطا بچه را رو به قبله یا پشت به آن ننشانند. بله اگر خودش چنین کرد جلوگیریش واجب نیست، اما اگر عاقل بالغ چنین کرد، اگر مسأله را نمى‏داند باید به او فهمانید و اگر مى‏داند و عمدا چنین کرد، واجب است از باب نهى از منکر او را بازداشت.

در صورتى که کمى از قبله به سمت راست یا چپ منحرف شود، دیگر حرام نیست هرچند کاملا به سمت شرق یا غرب هم نباشد.[1]