سیصد و سیزده فدائی منجی انسانهایی هستند حلال زاده، با تربیتی درست، با ایمانی استوار چون کوه، دارای کسب حلال و گوش،چشم،زبان،شکم و دامن پاک
امام رضا (علیه السلام) :
الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ سَبْعینَ حَسَنَة، وَ الْمُذیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ، وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ.
انجام دادن حسنه و کار نیک به صورت مخفى، معادل هفتاد حسنه است; و آشکار ساختن گناه و خطا موجب خوارى و پستى مى گردد و پوشاندن و آشکار نکردن خطا و گناه موجب آمرزش آن خواهد بود.
وسائل الشّیعة: ج 16، ص 63، ح 20990.
دستی که رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) بر آن بوسه زد
انس بن مالک گفت:
موقعی که رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) از جنگ تبوک مراجعت می کرد، سعد انصاری به استقبال آمد حضرت با او مصافحه کرد و دست سعد را زبر و خشن دید. فرمود:
چه صدمه ای و آسیبی به دستت رسیده است؟
عرض کرد: یا رسول الله(صلی الله علیه و آله) من با طناب و بیل کار می کنم و در آمدم را خرج معاش خانواده ام می نمایم.
رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) دست او را بوسید و فرمود: این دستی است که آتش با آن تماس پیدا نمی کند.
مفاتیح الحیاة ص 519 و قصه های تربیتی، ص154و155.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام:
لَمْ یَمُتْ مَنْ تَرَکَ اَفْعالاً یُقْتَدى بِهِ مِنَ الْخَیْرِ.
کسى که کارهاى شایستهاى از خود به یادگار گذارد که دیگران از او پیروى کنند، هرگز نمرده است (بلکه زنده جاوید است)
کنزالفوائد، ج 1، ص 349.
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویى نبرند
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام:
مَنْ کانَ لَهُ مالٌ فَلْیَصِلْ بِهِ الْقَرابَةَ وَلْیُحْسِنِ الضِّیافَةَ وَلْیَفُکَّ بِهِ الْعانى وَالْأسیرَ، فَإنَّ الْفَوْزَ بِهذِهِ الخِصالِ مَکارِمُ الدُّنْیا وَشَرَفُ الآخِرَةِ.
کسى که مال و ثروتى دارد، با آن به خویشاوندانش نیکى کند و خوب مهمانى کند و بوسیله آن، گرفتار و اسیرى را آزاد سازد، همانا رسیدن به این ویژگیها، بزرگواریهاى دنیا و شرافت آخرت است.
مستدرک نهج البلاغه، ص 174.
تا توانى به جهان خدمت محتاجان کن
به دمى، یا دِرمى، یا قلمى یا قدمى
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام:
اِنَّما لَکَ مِنْ مالِکَ ما قَدَّمْتَهُ لِآخِرَتِکَ، وَما اَخَّرْتَهُ فَلِلْوارِثِ.
تنها بهره تو از دارایىات، همان مقدار است که براى آخرت خود پیش فرستادهاى، و آنچه را که تأخیر بیندازى و به جا گذارى، سهم وارث است.
غرر الحکم و درر الکلم، ص: 276
سؤال: پرونده عمل انسان، چه زمانى بسته مىشود؟
پاسخ: شخصى برق سالن و تالار عروسى را خاموش و فرار مىکند. اگر او را براى مجازات دستگیر کنند، کیفر عادلانه زمانى است که تمام حوادثِ پیش آمده را به حساب آورند. مثلًا:
به خاطر تاریکى ظرفهایى شکسته شد. دو نفر از پلهها افتادند. سر چند نفر به ستون خورد. شیرینىها ریخت.
اطفالى ترسیدند و گریه کردند. براى خارج شدن از سالن تاریک، زمان زیادى تلف شد. خانوادههاى عروس و داماد از مهمانها خجالت کشیدند.
آرى، تمام آثار خاموش شدن سالن، باید محاسبه و بر اساس آن، جریمه تعیین شود.
قرآن در این زمینه مىفرماید: «نَکتُبُ ما قَدّموا و آثارهم» (یس 12)
هم خود اعمال را مىنویسیم و هم آثار آنها را.
در حدیث مىخوانیم: هر کس کار خوبى را بنا نهد، پاداش تمام کسانى که به آن کار عمل کنند، بدون آنکه از عامل کم شود، به او داده مىشود. همان گونه که اگر کسى راه بدى را به روى مردم باز کند، در گناه تمام کسانى که در آن راه پا نهند شریک است.
«مَن سَنّ سُنَّة حَسنةً عُمِل بها من بَعده کان له أجره و مثل اجورهم من غیر أن ینقصّ من اجورهم شیئا و مَن سَنّ سُنَّة سَیّئة فَعُمل بها بعده کان علیه وزره و مثل أوزارهم من غیر أن یَنقصّ من أوزارهم شیئاً» (کنزالعمّال، حدیث 43079)
گاهى یک نفر دیگرى را سیگارى یا معتاد مىکن
د و دومّى نفر سوم را و او نفر چهارم را، نفر اول در گناه نفرات بعدى شریک است.
در حدیث مىخوانیم: والدین در تمام کارهاى خیر فرزندان شریکند و معلّم کلاس اول، در پاداش تحصیل دورههاى بعد شریک است.
پرسش هاى مهم، پاسخ هاى کوتاه(تمثیلات)، ص: 78
امام صادق علیه السلام فرمود:
سِتَّةٌ یَلْحَقْنَ الْمُؤمِنَ بَعْدَ وَفاتِهِ:
وَلَدٌ یَسْتَغْفِرُ لَهُ، و مُصْحَفٌ یَخْلِفُهُ، وَ غَرْسٌ یَغْرِسُهُ، وَ صَدَقَةُ ماءٍ یُجْریهِ، وَ قَلیبٌ یَحْفِرُهُ وَ سُنَّةٌ یُؤْخَذُ بها مِنْ بَعدِهِ.
پس از درگذشت مؤمن، شش چیز است که (ثوابش) به او مىپیوندد:
1 - فرزندى که براى او آمرزش مىطلبد،
2 - قرآنى که بر جاى مىگذارد (و آن را مىخوانند)،
3 - نهالى که آن را مىکارد،
4 - صدقه آبى که آن را جارى مىسازد،
5 - چاهى که آن را حفر مىکند
6 - روشى که بنیان مىنهد و پس از او دیگران به آن عمل مىکنند.
من لا یحضره الفقیه، ج 1، ص 185
سؤال: چگونه انسان با گفتن یک جمله «لا اله الّا اللّه» رستگار مىشود؟
پاسخ: گرچه در روایت آمده است:
«قولوا لا اله الّا اللّه تفلحوا» (بحار، ج 18، ص 202)
امّا مراد از آن تنها حرکت زبان نیست، بلکه عقیده به توحید است.
کلمه «تفلحوا» از واژه «فلاحت» به معناى رستن است و به کشاورز فلّاح گویند زیرا وسیله رستن دانه را فراهم مىکند.
براى رستن دانه از زیر خاک، سه مرحله لازم است:
1- ریشه خود را در عمق خاک فرو کند.
2- مواد غذایى لازم را جذب کند.
3- مانع بالاى سر خود را کنار بزند تا به فضاى باز برسد.
انسان نیز اگر بخواهد به فضاى باز توحید برسد باید عقاید خود را به استدلال و منطق عمیق بند کند، از تمام امکانات موجود براى رشد خود بهره گرفته و جذب کند، موانع رشد را نیز از خود دفع کند. پس رستگارى در گرو عمق بخشیدن و تلاش و حرکت در مسیر الهى است.
پرسش هاى مهم، پاسخ هاى کوتاه(تمثیلات)، ص: 37
سؤال: آیا پاداش ده برابر، براى انجام هرکار نیک است؟
پاسخ: قرآن مىفرماید:
«مَن جاءَ بالحَسنَة فلهُ عَشر أمثالها» (انعام/160)
هر کس کار شایستهاى بیاورد، ده برابر پاداش دارد.
آنچه مهم است آوردن کار شایسته به قیامت است، نه انجام آن در دنیا.
رساندن جنس به مقصد ارزش دارد، ولى اگر جنسى را در وسط راه از بین بردیم، ارزشى ندارد. بسیارى از کارهاى به ظاهر نیک دچار آفاتى مىشود که به مقصد نمىرسد:
یا در آغاز، کار را با ریا و خودنمایى شروع مىکنیم و هدف الهى نداریم، یا در وسط کار گرفتار غرور و عُجب و خودخواهى مىشویم و یا بعد از انجام کار، گناهى مىکنیم و آثار آن را محو مىکنیم.
گرچه در این سه مورد کار شایسته انجام گرفته، ولى سالم به مقصد نرسیده است. لذا قرآن نمىفرماید: هرکس کار شایسته انجام دهد ده برابر پاداش دارد، بلکه مىفرماید:
هر کس کار شایسته خود را تا قیامت بیاورد، ده پاداش دارد. «مَن جاء بالحسنة»
پرسش هاى مهم، پاسخ هاى کوتاه(تمثیلات)، ص: 29
طراح و مدیر سایت:سید محمد علوی زاده
کپی برداری از مطالب با ذکر منبع و افزودن لینکش سایت باعث امتنان و مسرت است و بدون آن بلامانع.
