گناه شناسی

قال رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم:

«... إِذَا حَمَلَتِ الْمَرْأَةُ کَانَتْ بِمَنْزِلَةِ الصَّائِمِ الْقَائِمِ الْمُجَاهِدِ بِنَفْسِهِ وَ مَالِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَإِذَا وَضَعَتْ کَانَ لَهَا مِنَ الْأَجْرِ مَا لَا تَدْرِی مَا هُوَ لِعِظَمِهِ فَإِذَا أَرْضَعَتْ کَانَ لَهَا بِکُلِّ مَصَّةٍ کَعِدْلِ‏ عِتْقِ مُحَرَّرٍ مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِیلَ فَإِذَا فَرَغَتْ مِنْ رَضَاعِهِ ضَرَبَ مَلَکٌ عَلَى جَنْبِهَا [جَنْبَیْهَا] وَ قَالَ استأنف [اسْتَأْنِفِی‏] الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَک‏»
هر گاه زن، آبستن شود، به منزلۀ روزه‌دارِ شب‌‌زنده‌دارِ جهادکننده با جان و مالش در راه خداوند می‌باشد.
پس زمانی که وضع حمل نمود، اجر و پاداشی دارد که به خاطر عظمتش، توان درک آن را ندارد!
و هر وقت طفلش را شیر دهد، به ازاء هر مکیدن، اجری همچون آزاد کردن آزادشده‌ای از فرزندان اسماعیل برای اوست. و چون از شیر دادن طفلش فارغ شد، فرشته‌ای بر پهلوی او می‌زند و می‌گوید: عملت را از سر بگیر؛ که به راستی آمرزیده شدی.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏101، ص: 106

قال رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم:

«أما تَرضَى إحداکُنَّ أنَّها إذا کانَت حامِلاً مِن زَوجِها و هُوَ عَنها راضٍ أنَّ لَها مِثلَ أجرِ الصّائمِ القائمِ فی سَبیلِ اللَّهِ فَإذا وَضَعَت لَم یَخرُج مِن لَبَنِها جُرعَةٌ و لَم یُمَصَّ مِن ثَدیِها مَصَّةٌ إلّا کانَ لَها بِکُلِّ جُرعَةٍ و بِکُلِّ مَصَّةٍ حَسَنَةٌ، فَإن أسهَرَها لَیلَةً کانَ لَها مِثلُ أجرِ سَبعینَ رَقَبَةً تُعتِقُهُم فی سَبیلِ اللَّه»
آیا کسی از شما زنان به این راضی و خرسند نیست که اگر از شوهر خود آبستن باشد در حالی که شوهرش از او راضی است، ثواب کسی را دارد که روزه می‌گیرد و در راه خدا قیام می‌کند.
و هنگامی که وضع حمل کرد، جرعه‌ای از شیر او خارج نمی‌گردد و از سینه‌اش مکیده نمی‌شود، مگر آن که در ازاء هر جرعه و هر مکیدن، حسنه‌ای باشد.
و اگر برای مراقبت و رسیدگی به طفل خود شبی بیدار ماند، پاداش او چنان است که گویا هفتاد بنده را در راه خداوند آزاد کرده است.

نهج الفصاحة (مجموعه کلمات قصار حضرت رسول صلى الله علیه و آله)، ص:259

حضرت رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم:

«إنَّ الرَّجُلَ لَتُرفَعُ دَرَجَتُهُ فِی الجَنَّةِ فَیَقُولُ أنَّى لِی هَذا؟ فَیُقالُ بِاستِغفارِ وَلَدِکَ لَکَ»
به راستی درجۀ شخص در بهشت بالا برده می‌شود؛ پس می‌گوید: این درجه از کجا برایم آمده است؟! به او گفته می‌شود: به سبب آمرزش‌طلبیدن فرزندت برایت.

نهج الذکر، ج‏4، ص: 181.

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم:

«مَرَّ عِیسَى بْنُ مَرْیَمَ بِقَبْرٍ یُعَذَّبُ صَاحِبُهُ ثُمَّ مَرَّ بِهِ مِنْ قَابِلٍ فَإِذَا هُوَ لَیْسَ یُعَذَّبُ فَقَالَ یَا رَبِّ مَرَرْتُ بِهَذَا الْقَبْرِ عَامَ أَوَّلَ فَکَانَ صَاحِبُهُ یُعَذَّبُ ثُمَّ مَرَرْتُ بِهِ الْعَامَ فَإِذَا هُوَ لَیْسَ یُعَذَّبُ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ یَا رُوحَ اللَّهِ إِنَّهُ أَدْرَکَ لَهُ وَلَدٌ صَالِحٌ فَأَصْلَحَ طَرِیقاً وَ آوَى یَتِیماً فَغَفَرْتُ لَهُ بِمَا عَمِلَ ابْنُه» ‏
عیسى بن مریم به گورى گذر کرد که صاحبش عذاب می‌کشید. سال دیگر بر آن گذر کرد دید که صاحبش در عذاب نیست. عرض کرد: پروردگارا! من سال پیش به این گور گذشتم، صاحبش در عذاب بود و امسال که گذر کردم عذاب نداشت؟ خداوند عزّت‌مند و صاحب جلال به او وحى کرد: اى روح الله! او فرزند صالحی داشت که به بلوغ رسید و راهى را اصلاح کرد و یتیمى را در پناه گرفت؛ پس به خاطر کار فرزندش او را آمرزیدم.

گاهی وقتا یادم یه حوادثی رو در زندگی خودش یا دیگران می بینه که این به یاد این شعر مولوی می افته :

از مکافات عمل غافل مشو         گندم از گندم بروید جو ز جو
یا این که می گن :

از هر دستی بدی از همون دست هم می گیری !

ماجرایی که در ادامه میخوانید نمونه عینی همین واقعیت هست.

سر و گوشم می‌جنبید و شوهرم وقتی فهمید با پسر جوانی رابطه پنهانی دارم بدون هیچ عذر و بهانه‌ای طلاقم داد. من با سرافکندگی و شرمساری به خانه پدرم برگشتم و مدتی سرزنش‌های خانواده‌ام را تحمل کردم تا اینکه آن پسر جوان به خواستگاری‌ام آمد و ما با هم ازدواج کردیم.

«محمود» شغل درست و حسابی نداشت و اهل رفیق بازی بود. ما زندگی مشترک خود را آغاز کردیم و با توجه به اینکه از سوی اقوام و آشنایان طرد شده بودیم سعی می‌کردم به هر قیمتی شده زندگیمان را حفظ کنم ولی افسوس که پس از گذشت مدت کوتاهی فهمیدم شوهرم به مواد مخدر اعتیاد دارد.

چنانچه منابع تاریخی و اسلامی به آن پرداخته‌اند، ریشه اصلی پیدایش آن میان قوم لوط، بوده است و قبل از قوم لوط در هیچ قومی سابقه نداشته است که در قرآن می‌فرماید: «وَ لُوطاً إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ إِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَکُمْ بِها مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمینَ»(1)

هم‌جنس‌بازی، یک نوع بیماری روحی است که بیشتر مواقع به‌صورت تدریجی در انسان شروع می‌گردد، ابتدا به‌واسطه عدم مراقبت والدین از خلوت کودک با همسالان خود و سپس به عنوان یک راه لذت‌جویی انحرافی به وجود می‎آید، ازآنجایی‌که کودک با همسالان و دوستان خود از یک راحتی و امنیت برخوردار است، اگر این انحراف دریکی از آن‌ها به وجود بیاید به‌راحتی آن را مطرح و زمینه لذّت خواهی از همدیگر به وجود آمده و اگرچه در ابتدای امر، فقط برای سرگرمی و نوعی بازی با همدیگر بروز می‎نماید ولی با ادامه این مسائل زمینه انزال و بلوغ کامل جنسی را فراهم می-نماید که آن‌قدر این بیماری می‎تواند پیشرفت، نماید که اصلاً شخصِ مبتلا، تن به ازدواج ندهد و یا حتی با ازدواج دست از عمل انحرافی خود برنداشته و حتی از هم‌جنس‌بازی بیش از عمل جنسی با همسر خود لذّت ببرد. این مسئله هم در بین زنان و هم در بین مردان اتفاق می‎افتد، امّا در بین مردان لواط نامیده می‎شود و در بین زنان سحق یا مساحقه.

بین مردان (لواط)

لواط عبارت است از جمع شدن دو مذّکر و وارد کردن آلت یکی در دبر «پشت» دیگری و امروز هرگونه عشق‌بازی دو مذکّر و لذّت خواهی از همدیگر را هم‌جنس‌بازی می‎گویند.

رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلم :

إِنَّ عَذَابَ الْقَبْرِ مِنَ النَّمِیمَةِ وَ الْغِیبَةِ و َالْکَذِبِ؛

عذاب قبر به خاطر سخن چینی و غیبت و دروغ است.

(مستدرک الوسائل، ج9، ص150)

سخن چینی در قرآن

قرآن مجید در نکوهش سخن چینی می فرماید: «وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ»؛ وای بر هر عیب جوی سخن چین. (سوره همزه، 1)

در مورد دیگر می فرماید: «هَمّازٍ مَشّاءٍ بِنَمیمٍ»؛ از کسانی که بسیار عیب جو و سخن چین هستند پیروی مکن. (سوره قلم، 11)

روزی حضرت «داود (ع)» در مناجاتش از خداوند متعال خواست همنشین خودش را در بهشت ببیند.

خطاب رسید: «ای پیغمبر ما، فردا صبح از در دروازه بیرون برو، اولین کسی را که دیدی و به او برخورد کردی، او همنشین تو در بهشت است.»

روز بعد حضرت داود (ع) به اتّفاق پسرش «حضرت سلیمان (ع)» از شهر خارج شد. پیر مردی را دید که پشته هیزمی از کوه پائین آورده تا بفروشد.

پیر مرد که «متی» نام داشت، کنار دروازه ایستاده و فریاد زد:

«کیست که هیزمهای مرا بخرد.»

یک نفر پیدا شد و هیزمها را خرید.

حضرت «داود (ع) » پیش او رفت و سلام کرد و فرمود: «آیا ممکن است، امروز ما را مهمان کنی؟!»

پیرمرد فرمود: «مهمان حبیب خداست، بفرمائید.»

سپس پیر مرد، با پولی که از فروش هیزمها بدست آورده بود، مقداری گندم خرید. وقتی آنها به خانه رسیدند، پیر مرد گندم را آرد کرد و سه عدد نان پخت و نان ها را جلویِ مهمانش گذاشت.