شاید افراد ظاهربین هنگامى که به روایات تکاندهنده در باب ریا نگاه مى‌کنند از عظمت گناه ریا و آثار وحشتناک آن در شگفتى فرو روند و تصوّرشان این باشد که اگر عمل انسان خوب باشد چه فرق مى‌کند که نیّت او هر چه مى‌خواهد باشد. فرض کنید انسانى براى رفاه مردم؛ بیمارستان، مسجد، جادّه و پل یا مانند اینها بسازد، نیّتش هرچه باشد بالاخره عمل او نیکو است، به فرض که قصدش ریاکارى باشد خدمت او به مردم در جاى خود ثابت است. بگذاریم مردم کار خیر و خدمت کنند نیّتشان هر چه مى‌خواهد باشد.
ولى این اشتباه بسیار بزرگى است؛ زیرا اوّلاً، هر عملى داراى دو نوع تأثیر است: تأثیرى در خود انسان مى‌گذارد، و تأثیرى در بیرون. ریاکار با عمل خود درون خود را ویران مى‌سازد و از مقام والاى توحید دور مى‌شود و در قعر درّه شرک پرتاب مى‌گردد؛ مردم را وسیله عزّت و احترام خود مى‌بیند و قدرت خدا را به دست فراموشى مى‌سپارد و این ریاکارى که نوعى بت پرستى است سر از مفاسد بیشمار اخلاقى در مى‌آورد.
- پنجشنبه ۳۱ ارديبهشت ۹۴
- ۱۷:۳۹
- ۱۰۲۴
- ۱
