گناه شناسی

اگر قرآن در آغاز بزرگ‏ترین سوره ‏ى خود (بقره) مى‏ فرماید:

«الّذین یؤمنون بالغیب و یقیمون الصلوة»[1] و همچنین در کوچک‏ترین سوره‏ى خود (کوثر) از نماز سخن به میان مى‏آورد، امام حسین علیه السلام آن را اقامه مى‏نماید. «اشهد انّک قد اقمت الصلوة»[2]

* اگر قرآن مى‏فرماید: «و ارکعوا مع الراکعین»[3]، امام حسین علیه السلام نماز را با جماعت آن هم در برابر صفوف دشمن برگزار مى‏کند.

* اگر قرآن نحوه‏ى اقامه نماز در میدان جنگ را به پیامبر صلى الله علیه و آله آموزش مى‏دهد؛ «و اذا کنتَ فیهم فاقمت لهم الصلوة فلتقم طائفةٌ منهم معک ولیأخذوا اسلحتهم ...»[4] ، امام حسین علیه السلام در میدان جنگ‏

نماز را اقامه مى‏فرماید.

* اگر قرآن نماز را به عنوان یک منبع انرژى‏زاى غیبى معرّفى و مؤمنان را امر به استعانت از آن مى‏فرماید: «استعینوا بالصبر و الصلوة»[5]، امام حسین علیه السلام نیز در بحبوحه‏ى جنگ و مشکلات آن، از نماز استعانت مى‏جوید.

* اگر قرآن اقامه‏ى نماز را در اوّل وقت سفارش مى‏فرماید؛ «اقم الصلوة لدلوک الشمس»[6]، امام حسین علیه السلام نماز ظهر عاشورا را در اوّل وقت اقامه فرمودند.

* اگر حضرت عیساى مسیح علیه السلام تا زمانى که نفس دارند، مأمور به اقامه نماز شده‏اند؛ «و اوصانى بالصلوة و الزکوة ما دمت حیّا»[7]، امام حسین علیه السلام نیز تا آخرین لحظه همراه نماز است.

* اگر قرآن از کسانى که تجارت، آنها را از نماز غافل نمى‏سازد، ستایش مى‏کند؛ «رجال لا تلهیهم تجارة و لا بیع عن ذکر اللّه و اقام الصلوة»[8]، راجع به امام حسین علیه السلام چه باید گفت که حتّى حفظ جان هم او را از نماز غافل نساخت.

* امام حسین علیه السلام نه تنها خود نماز خواند که نمازهاى نمازگزاران را نماز کرد. در حدیث مى‏خوانیم: سه چیز موجب قبولى نماز است: حضور قلب، نماز نافله و تربت سیدالشهدا.

* امام حسین علیه السلام به خواهرش زینب علیها السلام مى‏فرماید: در نمازت به من دعا کن.

* نماز باید در جامعه و علنى اقامه شود؛ «اقیموا الصلوة» و امام حسین علیه السلام با آنکه مى‏توانست در خیمه نماز بخواند و با اینکه نمازش شکسته بود، در مقابل جمعیت نماز بپا داشت.

هنگام اقامه‏ى نماز در ظهر عاشورا، 30 تیر به سوى حضرت رها شد، یعنى در برابر هر کلمه از حمد و رکوع و سجده تقریبا یک تیر به امام پرتاپ شد.

* به راستى نماز چیست که در عصر تاسوعا هنگامى که به سید الشهدا علیه السلام پیشنهاد حمله مى‏شود، حضرت طى چند نوبت گفتگو جنگ را یک روز به تأخیر مى‏اندازند و مى‏فرمایند: «انّى‏ احبّ الصلوة» و نفرمود: مى‏خواهم نماز بخوانم، بلکه فرمود:

من نماز را دوست دارم. بسیارى از ما نماز مى‏خوانیم، ولى چقدر نماز را دوست داریم؟

زراره از امام صادق علیه السلام در باره کعبه پرسید: دهها سال است که هرگاه درباره‏ى حج و کعبه از شما سوال مى‏کنم، پاسخ جدیدى مى‏دهید، علم شما به کجا متّصل است؟ امام فرمودند:

آیا مى‏خواهى کعبه‏اى که هزاران سال قبل از آدم بوده با چند کلمه اسرارش تمام شود.

این در حالى است که کعبه و تمامى اسرار و رموز آن که امام به آن اشاره فرمودند، تنها قبله‏ى نماز است و قبله، یکى از شرایط نماز!!

* امام حسین علیه السلام حاضر مى‏شود تا بدن مبارکشان سوراخ سوراخ شود، ولى ارزش نماز شکسته نشود. سر مقدّس سید الشهدا بر روى نى قرآن مى‏خواند، یعنى سر از بدن جدا مى‏شود ولى سر و دل از قرآن جدا نمى‏شود.

پس ای عزادارن حسینى! ظهر عاشورا در هر کجا هستید، به یاد امام حسین علیه السلام و آخرین نماز کربلاى او، همراه با حضرت مهدى (عجل اللَّه تعالى فرجه الشریف‏) نماز ظهر عاشورا را باشکوه و با اخلاص بپا دارید.

منبع:

کتاب قرآن و امام حسین/حجةالاسلام والمسلمین قرائتی، ص: 45-48