گناه و معصیت، نافرمانی خداوند حکیم است. مخالفت با اموری است که پروردگار از انسان می‌خواهد. مخالفت با اوامر و نواهی الهی است. بنابراین «ترک هر واجب» و «انجام هر حرام» یک معصیت و گناه است.
در مقابلِ معصیت و گناه، «طاعت» است که به معنیِ فرمانبرداریست.
فرمانبرداریِ جهان آفرینِ بی‌نیاز و مهربان. و این اطاعت، انسان را به سرمنزل مقصود می‌رساند. این اطاعت نه برای رفع نیازی از خداست که او بی‌نیاز مطلق است، بلکه طریق رسیدن به سعادت نهاییِ خودِ انسان است. همانگونه که برای هر مطلوب راهیست، راه رستگاری و نیکبختی حقیقی انسان، انجام فرامین الهی و دوری از کارهایی است که خداوند نهی فرموده است.در این ارتباط، هر گناه و معصیت، خروج از راه و سقوط در پرتگاهها و دره‌هاست. در پیمودن این راه، غفلت از هشدارها و نشانه‌ها، سقوطی درپی دارد که تمامی هستیِ انسان را در معرضِ نابودی قرار می‌دهد.
منبع: توبه کتاب زیباترین پوزش
