گناه شناسی

شخصى سوار بر اسب به نهرى رسید که آب کمى داشت و اسب مى‏توانست به راحتى از آب عبور کند لکن اسب ایستاد. صاحب اسب هرچه افسار حیوان را کشید، اسب جلو نرفت، به پشت او کوبید باز هم اسب نرفت. مرد حکیمى که این صحنه را مشاهده مى‏کردبه او گفت: آب را گل آلود کن، اسب از نهر رد مى‏شود. او آب را گل کرد، اسب حرکت کرد و از نهر گذشت. صاحب اسب، حکمت این کار را پرسید، مرد حکیم گفت: آب که تمیز است، اسب خود را در آب مى‏بیند و حاضر نمى‏شود پا روى خود بگذارد، لذا حرکت نمى‏کند.

انسان‏هایى هم که خود را ببینند (مقام خود، منافع خود، قبیله خود، حزب خود و...) حاضر نمى‏شوند پا روى آن بگذارند، لذا حرکت و تکاملى ندارند.

تمثیلات حاج آقا قرائتی

یکی از قدرتمندترین نیازها و غرایزی که در انسان وجود دارد غریزه جنسی است. نیاز جنسی مانند نیاز به آب و غذا از نیازهایی است که بایستی از روش صحیح ارضاء گردد.

از نظر علم و تجربه ثابت شده است که یکی از عوامل اصلی و ناخودآگاه تحریک و ترشح غدد و هورمونهای جنسی، نگاه است. نگاه به نامحرم هر چند اگر بدون قصد تلذّذ باشد عمل طبیعی و غریزی خود را انجام می دهد و زمینه تحریک شهوت انسان را در زمان نگاه یا بعد از آن ایجاد می کند. تحریک غریزه جنسی به گونه نامشروع نیز آثار شوم و نکبت بار فراوانی بر ابعاد مختلف انسان و جامعه بشری ایجاد می نماید. اسراف، انحراف و هدر رفتن نیروهای فکری ، اجتماعی و معنوی انسان، زمینه سازی سردی روابط خانوادگی (شخصی که نگاه خود را کنترل نمی کند با یک همسر ارضا نمی شود)، حالت حسرت و ناکامی، از دست دادن آرامش روانی، میل به گناه (لواط، زنا ، استمناء و....) و بالاخره گرایش به گناهان مختلف از جمله آثار سوء نگاه حرام است که در عرصه زندگی فردی، خانوادگی و اجتماع ظاهر می گردد. امام علی علیه السلام می فرماید چشم، پیش قراول دل، جلودار فتنه، دام شیطان و نگاه حرام سبب کاشتن بذر شهوت و نهال گناه (زنا و لواط و استمناء و ...) است.[1] نگاه به نامحرم باعث سختی زندگی و زیادی حسرت و افسوس است. قران کریم در این مورد می فرماید: « قُلْ لِلْمُۆْمِنینَ یغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ یحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِک أَزْکى‏ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبیرٌ بِما یصْنَعُونَ [2] به مۆمنان بگو چشمهاى خود را (از نگاه به نامحرمان) فرو گیرند، و عفاف خود را حفظ کنند این براى آنان پاکیزه‏تر است خداوند از آنچه انجام مى‏دهید آگاه است! »

اسکناس به صورت راحت وارد قلک می شود ، اما به صورت راحت از آن خارج نمی شود ، گاهی به شکستن و خرد شدن آن هم می انجامد ، ذهن آدم ها هم مثل قلک عمل می کند ، حرفها راحت وارد می شوند ، اما به شکل راحت خارج نمی شوند ، گاهی کسی در سالهای قبل ، یک حرفی از شما شنیده ، هنوز که هنوزه در دل دارد و هر گاه به یاد می آورد ، رنجیده خاطر می شود ،

به همین خاطر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می کوشید که ، حیاء و رحمت در بین انسانها حاکم باشد ، همه حریم همدیگر را نگاه دارند ،  مجلس حیاء مجلسی که پیامبر (ص) در آن حضور داشت ، حیاء وحرمت هم حضور داشت ، همه حریم ، هم دیگر را رعایت می کردند ، هیچکس ، کس دیگر را به باد ناسزا نمی گرفت.

اگر بچه ها نخ بادکنک را خیلی باز کنند ، بادکنک بالا و بالا می رود ، میدان دار می شود دیگر این بچه ها هستند که ، بایدبه دنبال آن بروند ، آنها به دنبال بچه ها نمی آیند ، زبان هم مثل بادکنک است اگر به آن میدان وجولان بدهیم ، از دست ما می رود و میدان دار می شود ، طرف می گوید ، می خواستم این حرف را نزنم ، دست خودم نبود ، یعنی زبان ، میدان را از من گرفت ، به همین دلیل ، پیامبر (صلی الله علیه و آله) ، هیچ گاه به زبان خود میدان نمی داد ، کانَ یخزُنُ لسانَهُ الا عمّا یَعنِیه [بحار الانوار ج 16 ص 148] ، زبانش را زندانی کرده ، مگر اینکه بخواهد سخن مفیدی را بر زبان داشته باشد ، چون می دانست ، که اگر زبان میدان پیدا کند ، میدان را از انسانی خواهد گرفت ، چشم هم همین طور است ، دل و افکار آدم هم همین حالت را دارد خیلی به اینها میدان و یا قدرت جولان ندهید.

ماهی ها میلیون ها تخم می ریزند ، اما فقط چند ماهی از دل آنان بیرون می آید، خیلی از ما آدم ها هم همان حالت تخم ریزی ماهی ها را داریم ، خیلی حرف می زنیم ، اما حرفی که مفید باشد و ضرورت داشته باشد ونیاز به آن باشد و مفید باشد ، خیلی کم است.

 یکی از ویژگیهای پیامبر اکرم (ص) همین بود ، «لا یَتَکَلَّمُ فِی غَیْرِ حَاجَةٍ »[1] در وقتی که ضرورتی نداشت ، سخنی نمی گفت ، سخن هایی می گفت که ، ضروری باشد ، نیاز باشد و یا نیازی را رفع بکند.

 سخن گفتن مثل پاشیدن بذر است ، یک کشاورز در هر جایی ، هر بذری را نمی کارد ، انسان هم در هر جایی نباید ، هر حرفی را بزند.

حضرت محمد صلی الله علیه و آله‏:
أَرْبَعٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ وَ کَانَ مِنْ قَرْنِهِ إِلَى قَدَمِهِ ذُنُوباً بَدَّلَهَا اَللَّهُ حَسَنَاتٍ‏ اَلصِّدْقُ وَ اَلْحَیَاءُ وَ حُسْنُ اَلْخُلُقِ وَ اَلشُّکْرُ    
چهار چیزند که در هر که باشند و از سر تا پایش گناه باشد خدا همه آن گناهان را به حسنه تبدیل کند: راستگوئى و حیاء و خوش خلقى و شکرگزارى.

امام کاظم علیه السّلام فرمودند:
مَنْ ذَکَرَ رَجُلاً مِنْ خَلْفِهِ، بِما هُوَفیهِ مِمّا عَرَفَهُ النّاسُ لَمْ یَغْتَبْهُ، وَمَنْ ذَکَرَهُ مِنْ خَلْفِهِ، بِما هُوَ فیهِ مِمّا لا یَعْرِفُهُ النّاسُ اِغْتابَهُ، وَمَنْ ذَکَرَهُ بِما لَیْسَ فیهِ فَقَدْ بَهَتَهُ؛

هر کس پشت سر دیگرى، چیزى بگوید که در او هست و مردم هم آن را مى دانند، او را #غیبت نکرده است. هر کس پشت سر او چیزى بگوید که در او هست ولى مردم آن را نمى دانند، غیبتش را کرده است. و هر کس چیزى درباره کسى بگوید که در او نیست، به او #بهتان ( #تهمت )زده است.

خدایا  ببخش و بیامرز برای من آن گناهانی را که باعث نزول نقمت، خشم  و عذاب تو میشود.

امام سجاد علیه السلام:
وَ الذُّنُوبُ الَّتِی تُنْزِلُ النِّقَمَ عِصْیَانُ الْعَارِفِ بِالْبَغْیِ وَ التَّطَاوُلُ عَلَى النَّاسِ وَ الِاسْتِهْزَاءُ وَ السُّخْرِیَّةُ
گناهانی که باعث زوال نعمت است:
1.  با علم و عرفان به گناه مرتکب گناه شدن،
2.  تعدی و تجاوز به حقوق مردم،
3.  بِهِمْ‏ ریشخند کردن انسان ها،
4.  مِنْهُمْ خوار نمودن افراد.

منبع: معانی الاخبار، مرحوم صدوق ص 270-271.

از فضائل شب جمعه

امام صادق علیه السلام فرمودند:

الصَّدَقَةُ لَیلَةَ الجُمُعَةِ ویَومَها بِأَلفٍ، وَالصَّلاةُ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِهِ لَیلَةَ الجُمُعَةِ بِأَلفٍ مِنَ الحَسَناتِ، ویَحُطُّ اللّهُ فیها ألفا مِنَ السَّیِّئاتِ، ویَرفَعُ فیها ألفا مِنَ الدَّرَجاتِ. وإنَّ المُصَلِّیَ عَلَى النَّبِیِّ وآلِهِ فی لَیلَةِ الجُمُعَةِ یَزهَرُ نورُهُ فِی السَّماواتِ إلى یَومِ السّاعَةِ، وإنَّ مَلائِکَةَ اللّهِ عز و جل فِی السَّماواتِ لَیَستَغفِرونَ لَهُ، ویَستَغفِرُ لَهُ المَلَکُ المُوَکَّلُ بِقَبرِ رَسولِ اللّهِ صلى الله علیه و آله إلى أن تَقومَ السّاعَةُ.

منبع: نهج الذکر، ج‏4، ص: 210 تا 222
بیشتر ببینید :http://bit.ly/1ON94hZ  

بهشت به کندو می ماند. در کندو آنهایی را راه می دهند که بر روی گلهای بدبو ننشسته و از هیچ چیز جز شهد گل، تغذیه نکرده باشند. پس انسان باید مراقب و مواظب باشد و باور کند که هر کجا نمی تواند بنشیند و از هر لقمه ای نمی تواند تغذیه کند، چون اگر چنین کند پیش از اینکه وارد کندو شود او را دو نیم خواهند کرد.