گناه شناسی

در این ویدیو با استفاده از احادیث اهل بیت علیهم السلام به نشانه های جهل پرداخته می شود، مثل فراط و تفریط در کارها، تکبر، عدم تأثیر امربه‌معروف و نهی از منکر و موعظه، عجله در کارها و فرصت سوزی، دشمنی کردن با مردم و  نافرمانی خداوند.
و در نهایت به این نتیجه می رسیم که جاهل بودن به بی سوادی نیست و چه بسیار باسوادهایی که این نشانه‌ها را دارند و اگر کسی پروفسور، دکتر، مهندس حتی آیت‌الله باشد و این نشانه‌ها را داشته باشد جاهل است و چه بسیار بی سوادهایی که این نشانه‌ها را ندارند و جاهل نیستند.
حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در این باره می فرمایند:
رُبِّ عالِمٍ قَد قَتَلَهُ جَهلُهُ، وَ عِلمُهُ مَعَهُ لا ینفَعُهُ؛
چه بسیارند دانشمندانی که جهلشان آن‌ها را کشته در حالی که علمشان با آن‌هاست، اما به حالشان سودی نمی‌دهد.( نهج البلاغه (للصبحی صالح) ص 852 حکمت 107.)

متن کامل سخنرانی و اطلاعات بیشتر درباره احادیث در آدرس ذیل:
 
https://nidamat.com/?p=36456

طبق فرموده قرآن همه انسانها در خسران(ضرر غیر قابل جبران) هستند مگر کسانی که ایمان بیاورند و عمل صالح انجام دهند و... (سوره عصر)

اگر می خواهید ببینید جزء خاسرین هستید یا نه خوب در مورد این حدیث فکر کنید تا ببینید ایمان دارید یا نه!:

امیرالمؤمنین امام على علیه السلام:

(علامة) اَلایمانُ أَن تُؤثِرَ الصِّدقَ حَیثُ یَضُرُّکَ عَلَى الکَذِبِ حَیثُ یَنفَعُکَ؛

(نشانه) ایمان، این است که راستگویى را هر چند به زیان تو باشد بر دروغگویى، گرچه به سود تو باشد، ترجیح دهى.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 556 ، حکمت 458

خیلی ها بدبختی را فقر و گرفتاری و نرسیدن به خواسته ها و آررزو ها معنی می کنند درحالی که بدوقتی واقعی اینها نیستند، پیامبر خدا صلى الله علیه و آله می فرمایند:

مِن علاماتِ الشَّقاءِ : جُمودُ العَینِ ، و قَسوَةُ القلبِ ، و شِدَّةُ الحِرصِ فی طَلَبِ الرِّزقِ ، و الإصرارُ على الذَّنبِ

خشکیدگى چشم (گریان نبودن از خوف خدا)، و سنگدلى، و حرص فراوان در طلب روزى، و اصرار بر گناه از نشانه هاى شقاوت است .

الکافی: ج 2 ص 290 ح 6 عن السکونی عن الإمام الصادق علیه‏السلام، تحف العقول: ص 47؛

شاید برایتان این سؤال پیش آمده باشد که مؤمن هستید یا نه؟؟ همان کسانی که خداوند در سوره عصر می فرماید غیر از آنها در خسران به سر می برند.

امام صادق علیه السلام در حدیثی شرییف علامتهای مؤمن را بر می شمارند:
«الْمُؤْمِنُ مَنْ طَابَ مَکْسَبُهُ، وَ حَسُنَتْ خَلِیقَتُهُ، وَ صَحَّتْ سَرِیرَتُهُ، وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ، وَ أَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ کَلَامِهِ، وَ کَفَى النَّاسَ شَرَّهُ، وَ أَنْصَفَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ».

امام رضا (علیه السلام):

السَّخیُّ یَأکُلُ طَعامَ النّاسِ لِیَأکُلُوا مِنْ طَعامِهِ، وَالْبَخیلُ لا یَأکُلُ طَعامَ النّاسِ لِکَیْلا یَأکُلُوا مِنْ طَعامِهِ.
فرمود: افراد سخاوتمند از خوراک دیگران استفاده مى کنند تا دیگران هم از امکانات ایشان بهره گیرند و استفاده کنند; ولیکن افراد بخیل از غذاى دیگران نمى خورند تا آن ها هم از غذاى ایشان نخورند.

مستدرک الوسائل: ج 15، ص 358، ح 8.

امام رضا(علیه السلام):

شیعَتُنا المُسَّلِمُونَ لاِمْرِنا، الْآخِذُونَ بِقَوْلِنا، الْمُخالِفُونَ لاِعْدائِنا، فَمَنْ لَمْ یَکُنْ کَذلِکَ فَلَیْسَ مِنّا.

شیعیان ما کسانى هستند که تسلیم امر و نهى ما باشند، گفتار ما را سرلوحه زندگى ـ در عمل و گفتار ـ خود قرار دهند، مخالف دشمنان ما باشند و هر که چنین نباشد از ما نیست.

جامع أحادیث الشّیعه: ج 1، ص 171، ح 234، بحار: ج 65، ص 167، ح 24.

امام رضا علیه السلام:

«مِنْ عَلَامَاتِ الْفِقْهِ الْحِلْمُ وَ الْعِلْمُ وَ الصَّمْتُ »

همانا از نشانه های دین شناسی ،بردباری و دانش و سکوت است.

الکافی/ج2/ ص 113

ای آنکه لباس علم را می پوشی                در جاده ی فقه و راه دین می کوشی

شرط است که با تلاش همراه کنی    گنجینه ی حلم و دانش و خاموشی

امام رضا علیه السلام:

«اَلْمُؤْمِنُ اَلَّذِی إِذَا اَحْسَنَ اِسْتَبْشَرَ وَ إِذَا اَسَاءَ اِسْتَغْفَرَ»

مؤمن کسی است که چون نیکی کند شاد گردد و چون بدی کند استغفار نماید.

عیون اخبار الرضا علیه السلام / ج 2/ ص 4

آنکس که مطیع حضرت دادار است   خوشنود به کار نیک و نیکوکار است

چون مرتکب خطا شود می بینی                 در حالت توبه است و استغفار است

امام صادق(علیه السلام):

اگر خداوند چیزی کمتر از اف (اوه) گفتن سراغ داشت از آن نهی می کرد: و اف گفتن از کمترین مراتب عاق شدن است. نوعی از عاق شدن اینست که انسان به پدر و مادرش تیز نگاه کند. (خیره شود).

متن عربی:

عن ابی عبد الله(علیه السلام) قال:

لَو عَلِمَ اللّهُ شَیئا أدنى مِن «افٍّ» لَنَهى عَنهُ، و هُو مِن أدنَى العُقوقِ و مِن العُقوقِ أن یَنظُرَ الرّجُلُ إلى والِدَیهِ فیُحِدَّ النَّظَرَ إلَیهِما.

اصول کافی، ج 4، ص 50.