گناه شناسی

خیلی از مردم میگن
بابا دلت پاک باشد؛
دل پاک باشد، کافی است!!

جواب به این اشخاص که پاکی دل رو ملاک خوبی و بهشت میدونند اینه:
آنکس که تو را خلق کرده است،
اگر فقط دل پاک کافی بود فقط میگفت [آمـِـنـُوا]
در حالیکه گفته:
[آمـِـنـُوا وَ عَمِـلُوا الصَّالِحات]
یعنی هم دلت پاک باشد، هم کارت درست باشد.

اگر تخمه کدو را بشکنی و مغزش را بکاری سبز نمی شود.
پوستش را هم بکاری سبز نمی‌شود.مغز و پوست باید با هم باشد.

هم دل؛ هم عمل!

در قرآن کریم ایمان یا همان دل پاک همیشه همراه عمل صالح است، یعنی ایمان خالی و بدون عمل صالح نمی‌تواند نجات‌بخش باشد و اگر فقط دل پاک کافی بود فقط می‌فرمود: «آمنوا» درحالی‌که می‌فرماید: «آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحات» یعنی هم باید دلت پاک باشد، هم باید کارت درست باشد.

«إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِی خُسْرٍ إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ؛ همه انسان‌ها، غیر کسانی که ایمان دارند و عمل صالح انجام می‌دهند و یکدیگر را بر پافشاری در حق و بر صبر کردن سفارش می‌کنند، زیانکارند»[عصر/۲-۳.]

کسی که ادعا می‌کند، دلش پاک است چون به خدا ایمان دارد، چرا با بی‌حجابی و بی‌حیایی از فرمان خدا سرپیچی می‌کند؟ مگر می‌شود عاشق خدا باشی و با نافرمانی از دستوراتش، او را غضبناک کنی؟! کسی که واقعاً دلش پاک است و به خدا ایمان دارد و عاشق و بنده اوست سعی می‌کند با اصلاح رفتارش موجبات ناراحتی و غضبش را فراهم نکند.

آدم باید دلش پاک باشد | ایمان بدون عمل | بهانه های بی حجابی | دل پاک | رابطه ایمان و عمل | پلورالیزم | پلورالیسم

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است که:

«المومن اعظمُ حرمةً مِن الکعبة؛ حرمت مؤمن از کعبه بالاتر است.»[1]

و همچنین از حضرت رسول‌الله صلی‌الله علیه واله نقل شده است که:

 «قال الله تبارک‌وتعالی، مَن اَهان لی ولیا فقد ارصد لمحاربتی؛ خداوند تبارک‌وتعالی فرموده است: هر کس دوستی از دوستان مرا خوار کند، در کمین جنگ با من نشسته است.»[2]

[1]. بحارالانوار، ج ۶۸ ص ۱۶.
[2]. الکافی، ج ۲، ص ۳۵۱.

لینک مطلب: https://nidamat.com/ABR

طبق فرموده قرآن همه انسانها در خسران(ضرر غیر قابل جبران) هستند مگر کسانی که ایمان بیاورند و عمل صالح انجام دهند و... (سوره عصر)

اگر می خواهید ببینید جزء خاسرین هستید یا نه خوب در مورد این حدیث فکر کنید تا ببینید ایمان دارید یا نه!:

امیرالمؤمنین امام على علیه السلام:

(علامة) اَلایمانُ أَن تُؤثِرَ الصِّدقَ حَیثُ یَضُرُّکَ عَلَى الکَذِبِ حَیثُ یَنفَعُکَ؛

(نشانه) ایمان، این است که راستگویى را هر چند به زیان تو باشد بر دروغگویى، گرچه به سود تو باشد، ترجیح دهى.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 556 ، حکمت 458

شاید برایتان این سؤال پیش آمده باشد که مؤمن هستید یا نه؟؟ همان کسانی که خداوند در سوره عصر می فرماید غیر از آنها در خسران به سر می برند.

امام صادق علیه السلام در حدیثی شرییف علامتهای مؤمن را بر می شمارند:
«الْمُؤْمِنُ مَنْ طَابَ مَکْسَبُهُ، وَ حَسُنَتْ خَلِیقَتُهُ، وَ صَحَّتْ سَرِیرَتُهُ، وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ، وَ أَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ کَلَامِهِ، وَ کَفَى النَّاسَ شَرَّهُ، وَ أَنْصَفَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ».

پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم :

لا یَقْدِرُ رَجُلٌ على حَرامٍ ثُمَّ یَدَعُهُ ، لَیس بهِ إلاّ مَخافَةُ اللّه ، إلاّ أبْدَلَهُ اللّه‏ُ فی عاجِلِ الدُّنیا قَبْلَ الآخِرَةِ ما هُو خَیرٌ لَهُ مِن ذلکَ .

هر مردى بتواند کار حرامى انجام دهد و آن را فقط به خاطر ترس از خدا فرو گذارد خداوند ، پیش از آخرت ، در همین دنیا بهتر از آن را به وى عوض دهد . (کنز العمّال : 43113 منتخب میزان الحکمة : 144)

به عنوان مثال پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم درباره نگاه حرام  فرمودند:

اَلنَّظَرُ سَهْمٌ مَسموُمٌ مِنْ سِهامِ اِبْلیسَ‌ فَمَنْ تَرَکَها خَوْفاً مِنَ اللهِ اَعطاهُ اللهُ ایماناً یَجِد حَلاوَتَهُ فی قَلْبِهِِ

نگاه (به نامحرم) تیر زهرآلودی از تیرهای شیطان است و هر کس آن را از ترس خدا ترک کند، خداوند چنان ایمانی به او عطا کند که شیرینی اش را در دل خویش احساس کند. ( بحارالانوار، ج 101، ص 38.)

آری مزد حفظ چشم از نگاه حرام در دنیا چشیدن شیرینی ایمان است چیزی که صاحبانش آنرا با دنیا و هر آنچه که درآن است عوض نخواهند کرد.

سؤال:

سلام حاج‌آقا

مگه خدا با ما سر دعوا و دشمنی داره؟ چرا می‌گند چیزی رو با زور از خدا نخواهید که بعدش پشیمان میشید، چرا آخه؟ من دوس دارم ازدواج کنم هر چی دعا میکنم بی نتیجه است دیگران می‌گند با زور نباید خواست چون ممکنه بعدا به پشیمونی بیفتی چرا واسه من اینجوری باشه؟ چرا بقیه با ازدواج به آرامش برسند و به من که رسید اینجوری بشه؟ چرا اصلا تو قرانش میگه براتون از جنس خودتان همسرانی آفریدم، مگه من چی خواستم ازش؟ منم دوس دارم مث بقیه زندگی کنم منم نیاز دارم خسته شدم روانی شدم،

جواب:

سلام و درود بر خواهر خوبم

خداوند با هیچ‌کس سر دعوا نداره!

هر چی دوست دارید از خدا بخواهید، انشاءالله دعایتان مستجاب خواهد شد، البته این را منوط کنید به اینکه اگر خیر و صلاحم باشه!

کسی که اصرار بر استجابت ظاهری دعا دارد، در دعا هم اگر استجابت ظاهری پیش نیامد، گاهی برخی از رحمت خدا مأیوس می‌شوند و یا کسانی بوده‌اند که نعوذبالله کارشان به کفر کشیده شده است. درحالی‌که اگر می‌دانستند که استجابت این دعا به خیرشان نیست هیچ‌گاه این‌همه اصرار نمی‌کردند.

البته عدم استجابت دعا همیشه ناشی از این نیست که به صلاح فرد نباشد. گاهی موانعی برای استجابت دعا وجود دارد، نظیر برخی گناهان که منجر به حبس دعا می‌شوند و در دعای کمیل هم به برخی از آن‌ها اشاره ‌شده است. پس موانع استجابت دعا را بر طرف کنید:

به لینک ذیل وارد شوید (البته گناهان بیشتری هستند که مانع استجابت دعا میشوند که انشاءالله در وبلاگ ذکر خواهند شد):

گناهانی که موجب عدم استجابت دعا می شوند!!

http://bit.ly/1lQKPbk

در سوره مبارکه بقره اشاره ای شده است «عسی وَعَسَى أَن تَکْرَهُواْ شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَّکُمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّکُمْ وَاللّهُ یَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ»[1]؛ چه بسا شما از چیزی کراهت داشته باشد در حالی که خیر شما در آن است و همین طور چه بسا چیزی را دوست می دارید در حالی که در حقیقت برای شما شر است و خدا می داند حقایق امور را و شما نمی دانید.

این را در نظر داشته باشید که استجابت دعا همیشه به معنی به سرعت برآورده شدن خواسته دعا کننده نیست! چه بسا مدتی طولانی بخاطر حکمت خداوند آن خواسته برآورده نشود ولی دعا مستجاب باشد. معنی استجابت دعا به گوش خدا رسیدن دعاست و چه بسا دعایی مستجاب شود و اجر پاداش بیشتر و بهتر از خواسته دعا کننده نصیب او شود ولی خواسته‌اش برآورده نگردد.

بسیاری از اوقات کسی که خواسته ای دارد و اجابت نمیشود نزد خدا عزیز تر است چنانچه امام صادق علیه السلام می فرمایند:

إِنَّ العَبدَ لَیَدعو فَیَقولُ اللّه عَزَّوَجَلَّ لِلمَلَکَینِ: قَدِ استَجَبتُ لَهُ وَلکِنِ احبَسوهُ بِحاجَتِهِ، فَإِنّى اُحِبُّ أَن أَسمَعَ صَوتَهُ وَ إِنَّ العَبدَ لَیَدعو فَیَقولُ اللّه تَبارَکَ وَتَعالى: عَجِّلوا لَهُ حاجَتَهُ فَإِنّى اُبغِضُ صَوتَهُ؛[2]

هر آینه بنده دعا می‌کند و خداوند عزوجل به دو فرشته می‌فرماید: من دعاى او را مستجاب کردم اما حاجتش را نگهدارید، زیرا دوست دارم صداى او را بشنوم و همانا بنده دعا می‌کند و خداوند تبارک‌وتعالی می‌فرماید: زود خواسته‌اش را برآورید که من خوش ندارم صداى او را بشنوم.

رکن اصلی ایمان، صبر است و تا نباشد ایمانی وجود نخواهد داشت، در ضمن این را هم در نظر داشته باشید که دنیا سرای امتحان و مزرعه آخرت است نه محل راحتی و آرامش و مطمئن باشید که با ازدواج کردن مشکلات جدیدتری برایتان ایجاد خواهد شد. افراد بسیاری را دیده‌ام که آرزو می‌کردند کاش هیچ‌وقت ازدواج نمی‌کردند!

آرامش واقعی و حقیقی فقط با یاد خدا صورت می‌گیرد،

«أَلا بِذِکرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ»[3]، آگاه باشید که تنها با یاد خدا دلها آرامش پیدا مى‏کند.

اما آرامشی که با ازدواج به دست می‌آید را نمی‌شود انکار کرد، اما آن آرامش، آرامش واقعی و حقیقی نیست و فقط نوعی تسکین است همان‌طور که در قرآن آمده است:

وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا[4]

و از نشانه ‏هاى او اینکه از [نوع] خودتان همسرانى براى شما آفرید تا بدانها تسکین یابید.

البته بسیاری از مترجمین محترم اطمینان در «تَطْمَئِنُّ» و تسکین «لِّتَسْکُنُوا» را به آرامش معنی کرده اند که در واقع چنین نیست.

پس صبور باشید و با سعی کنید با تقویت ارتباطتتان با خدا به آرامش واقعی برسید.

و البته ایمان داشته باشید به اجابت دعایتان که یکی از موانع استجابت دعا ایمان نداشتن به اجابت دعاست.

خداوند می فرماید: مرا بخوانید تا اجابتتان کنم:

ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکمْ[5]

خدای شما گفت وقت دعا

به اخلاص خوانید حقا مرا

که تا آن دعا را کنم مستجاب

سؤال: چرا بعضى با دیدن معجزات و کمالات انبیا، باز هم ایمان نمى‎‏آورند؟ یا با روشن بودن حق چراآن را قبول نمی کنند؟!

پاسخ: انکار آن بزرگواران و عدم پذیرش حق گاهى به خاطر تقلید نابجا از نیاکان است، گاهى به خاطر حفظ منافع شخصى است و گاهى به خاطر خودبینى‏ها و تعصّب‏هاى نابجاست.

اگر در شب لامپى روشن نباشد، ستارگان آسمان را مى‏بینیم، امّا اگر چراغ خانه خود را روشن کنیم، دیگر نور بسیارى از ستاره‏ها را نمى‏بینم. کسى هم که خود را ببیند، از دیدن کمالات دیگران عاجز مى‏شود.

شخصى سوار بر اسب به نهرى رسید که آب کمى داشت و اسب مى‏توانست به راحتى از آب عبور کند لکن اسب ایستاد. صاحب اسب هرچه افسار حیوان را کشید، اسب جلو نرفت، به پشت او کوبید باز هم اسب نرفت. مرد حکیمى که این صحنه را مشاهده مى‏کرد به او گفت: آب را گل آلود کن، اسب از نهر رد مى‏شود. او آب را گل کرد، اسب حرکت کرد و از نهر گذشت. صاحب اسب، حکمت این کار را پرسید، مرد حکیم گفت: آب که تمیز است، اسب خود را در آب مى‏بیند و حاضر نمى‏شود پا روى خود بگذارد، لذا حرکت نمى‏کند. انسان‏هایى هم که خود را ببینند (مقام خود، منافع خود، قبیله خود، حزب خود و ...) حاضر نمى‏شوند پا روى آن بگذارند، لذا حرکت و تکاملى ندارند.

پرسش هاى مهم، پاسخ هاى کوتاه(تمثیلات)، ص: 69

امام رضا(علیه السلام):

لا یَکُونُ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِناً إلاّ أنْ یَکُونَ فیهِ ثَلاثُ خِصال: سُنَّهٌ مِنَ اللهِ وَ سُنَّهٌ مِنْ نَبیِّهِ وَ سُنَّهٌ مِنْ وَلیّهِ، أمَّا السَّنَّهُ مِنَ اللهِ فَکِتْمانُ السِّرِّ، أمَّا السُّنَّهُ مِنْ نَبِیِّهِ مُداراهُ النّاسِ، اَمَّا السُّنَّهُ مِنْ وَلیِّهِ فَالصَّبْرُ عَلَى النائِبَهِ.
مؤمن، حقیقت ایمان را درک نمى کند مگر آن که سه خصلت را دارا باشد:
خصلتى از خداوند، که کتمان اسرار افراد باشد، خصلتى از پیغمبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم) که مدارا کردن با مردم باشد، خصلتى از ولىّ خدا که صبر و شکیبائى در مقابل شدائد و سختى ها را داشته باشد.

بحارالأنوار: ج 75، ص 334، ح 1، مستدرک الوسائل: ج 9، ص 37، ح 10138.

سؤال: آیا ایمان بدون عمل ارزش دارد؟

پاسخ: در قرآن همواره ایمان در کنار عمل صالح آمده است: «آمنوا و عملوا الصّالحات» ایمان و عمل صالح‏ مانند نخ و سوزن هستند و به شرطى کارآیى دارند که به هم متّصل باشند. با جدایى آنها از هم، چیزى دوخته نمى‏شود.

قرآن مى‏فرماید: اگر خدا را دوست دارید، از پیامبر اطاعت کنید: «ان کنتُم تُحبّون اللّه فاتّبعونى» (آل‏ عمران)

بسیارند کسانى که مى‏گویند: ایمان داریم ولى عمل نمى‏کنند، مى‏گویند: خدا را دوست داریم ولى با او حرف نمى‏زنند و نماز نمى‏خوانند، مى‏گویند: ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام را به دل داریم، امّا در عمل هیچ شباهتى به آن حضرت ندارند، مى‏گویند: به امام زمان علیه السلام ایمان داریم، ولى سهم امام را که بر آنان واجب است نمى‏پردازند، اگر به دنبال این ادّعاها عمل و حرکتى نباشد، باید در صداقت خود شک کنیم.

در روزگار قدیم کسانى را که در جنگ‏ها اسیر مى‏شدند به نام برده در بازار مى‏فروختند. شخصى به بازار برده‏فروشان آمد تا برده‏اى خریدارى کند. هر برده که هنرى داشت گران‏تر بود. به سراغ برده‏اى رفت و دید قیمت آن بسیار گران است. سبب را پرسید، گفتند: او تشنه‏شناس است و مى‏فهمد چه کسى تشنه است.

خریدار علاقمند شد، او را خرید و به منزل آورد و دوستانش را دعوت و غذایى تهیّه کرد ولى سر سفره آب نگذاشت.

مهمانان چند لقمه‏اى که خوردند، یکى پس از دیگرى‏ تقاضاى آب نمودند. برده تشنه شناس نگاهى به او مى‏کرد و مى‏گفت: دروغ مى‏گوید، او تشنه نیست. کم کم به تعداد تشنه‏ها اضافه شد و هرکدام فریاد آب سردادند. امّا برده مى‏گفت: همه دروغ مى‏گویند. تا اینکه یک نفر از میان آنان برخاست تا آبى تهیّه کند. برده گفت: این شخص راست مى‏گوید، زیرا از جایش بلند شد و فقط داد و فریاد نکرد.

آرى، کسى در ادّعاى خود صادق است که حرکت و اقدامى کند. کسانى که اهل عمل نیستند، در واقع مؤمن نیستند و تنها ادّعاى ایمان دارند.

پرسش هاى مهم، پاسخ هاى کوتاه(تمثیلات)، ص: 63-64